Iratzargailuak zortziretan jo zuenerako logelako gauzak jasotzen hasita geunden. Inork ezer esaten ez bazuen ere urduritasuna nabaria zen, egun garrantzitsu baten aurrean geundela nabaria zen. Hurrengo lau edo bost egunetarako zein arropa, material eta janari eraman ongi pentsatu genuen, arropa eta trasteak batez ere, motxilan ahalik eta pisu gutxiena sartzeko. Gainera lehen kanpamentuan materiala eta janaria utzita genuen eta traste hauentzat ere lekua utzi beharra genuen.
"Gaur ez al da zure urtemuga?" Galdetu nion Iboni gosarian, "bai" erantzun zuen. Denon zorionetatik aparte ez genuen ospakizun berezirik egin eta, ez dakit urduri geundelako edo, ospakizun hotza izan zen: "Mendozan garagardo batzuk nire kontu" agindu zigun.
Motxilak prest, gosaldu ondoren Penitentes eta Plaza de Mulasera bidaliko genituen petateak bete eta bereizten bukatu genuen. Domoan zeuden Scott, James eta Jason agurtu eta Makak petateak pisatu zituen mandazainekin arazorik ez izateko.
Plaza Argentina nahastuta zegoen, jendea gora eta behera motxiletan eramateko trasteak prestatzen. Agentzietako porterrak agentzietako kanpin-denda eta trasteekin (bezero baten botak ere igotzen zituztela ikusi genuen) aterata zeuden arren, lasai geunden lehen kanpamentuan dendak muntatzeko lekua hartuta genuelako. Hala ere, Heber Orona haserre ote zegoenaren zurrumurrua iritsi zitzaigun: Idatzi gabeko agentzien arteko adostasunaren arabera agentzia bakoitzari goiko kanpamentuetan leku bat errespetatzen zaion arren, herenegun Heberren taldea lehen kanpamentura iritsi zenerako beraien ohiko lekua beste norbaitek hartuta zuen: "hoixe bakarrik behar deu, goien indako lana inda gero bakarren batek lekue kentzea" esan zidan anaiak.
Soberan genuen janari guztia Inkako sukaldera eraman genuen aprobetxatzerik bazuten aprobetxatzeko. Etxetik ekarritako Idiazabal gazta Inkako lagun eta Heberren artean banatu genuen: "esto por los consejos que nos has dado" esan genion, "muchas gracias, un cuarto me lo comeré en el campo 1 y el otro lo guardaré para Mendoza" erantzun zigun esker onez denoi eskua emanez.
Inkako lagunek egindako agurra hunkigarria izan zen eta beraiekin argazki batzuk egin eta, besarkada eta muxuak banatu ondoren, goizeko hamarrak aldera, Heberren taldearen atzetik martxan jarri ginen. Heberren mendi-gidariren laguntzailea Ari zen, ezpainetan etengabe irrifarra zuen begirada alaieko neska txiki eta beltzarana. Mendi-gidari ikasketak amaituta, gidari izan aurretik laguntzaile moduan lanean aritu behar direla esan zigun, eta hau zen bere lehen espedizioa. Beraien motxilen tamaina bezeroenekin ez zetorren bat: bezeroek 30 litro inguruko motxilak zituzten bitartean mendi-gidarienak, gure motxilen antzera, 60 litroetatik gorakoak ziren.
Inkako lagunekin atera aurretik egindako argazkia, Maka ezkerrean dagoena da.
Lehen metroetan.
Plaza Argentina utzi eta Ari eta Heberren taldearen atzetik metro batzuk egin ondoren, beraiek baino azkarrago gindoazela ikusita, aurreratzeko aukera eman ziguten. Anaion aldetik, Plaza de Mulas kanpamentura iritsi arte atseden egunik izango ez genuela jakinda, orain arte hain emaitza onak emandako erritmo lasaiarekin jarraitzea erabaki genuen, presarik gabe. Arkaitz eta Ibon aldiz, Heberren taldea aurreratu bezain pronto abiadura bizitu eta gugandik aldentzen joan ziren.
Heberren taldea atzean utzi ondoren, Plaza Argentina pixkanaka behean gelditzen da.
Atentzioa deitu zigun herenegun hemendik igo ginenean ikusitako hiru "txapeldun" penitenteetatik bi lurrean erorita ikusteak. Argazkian gorago Ibon ikusi daiteke.
Plaza Argentina hustu zela nabaria zen eta denak mendian gora genbiltzan tartean ilara luzeak eginez. Nahiz eta itsuraz oso poliki igo, pixkanaka talde ezberdinak aurreratzen joan ginen. Mantra bat errepikatzen arituko bagina bezala, ibilbide osoan orduerdiro zerbait edan eta orduro zerbait jaten joan ginen. Eguna lasai zihoan, eguzki eta haize gozoaz gozatuz, eta ahal izan genuen indar gehiena gordez lehen kanpamentuko zelaigunera hiru ordu eta erdietatik behera iritsi ginen: "joer hereneun baño lasaiago etorrita azkarro iritsi gea" esan zidan Ikerrek, "aklimatazioa ondo dijon señale" erantzun nion.
Lehen kanpamentura iritsi aurretik penitentez jositako elurtegian gora. Ibon aurretik ikusi daiteke.
Leku berean egindako argazkia, eguna freskoa izan arren ibiltzeko primerakoa zegoen.
Porterrek dagoeneko kanpin-denda asko muntatuta zituztela ikusi genuen: "etzuen ba gure tokie hartuko ez?" Bota nion anaiari, "no jodas, eztet uste".
Dendak utzitako lekura iritsi ginenean orain arteko lasaitasuna apurtu zen: "ostia!!! Gure lekun dendak montatzen aidie!!!" esan nion anaiari. Arkaitz eta Ibonek hartutako lekuan denda bat muntatuta zegoen, gure lekuan aldiz beste denda bat botata zegoela ikusi genuen. Beste biek, beraien trasteak hartuta, gu geunden lekutik 50 metro ingurura, mendizale batzuk hartutako lekuan kanpin-denda muntatzen ari ziren. Ikerren aurpegia erabat aldatu eta Cacho mendi-gidaria ezagutu ondoren erdi-oihuka hasi zitzaion: "¿Aquí no se respeta el sitio reservado o qué?" Bota zion, "¿Perdón?" Erantzun zion begirada desafiatzaile batekin "¿A quién reservaron el sitio?" Jarraitu zuen. Cachok botatakoari erantzun ezinik deposituan utzitako materiala hartu eta Arkaitz eta Ibon zeuden lekura zuzendu ginen: "Nik e ia mobida izan diat" esan zigun Arkaitzek "iristeako gure lekue hartuta zian baña zuena ez". Ez dakit gehiagora ez iristeko edo gure lekuaren trukean, Cachok Arkaitzi eskuare bat utzi zion kanpin-dendak muntatzeko lekue egokitzeko.
"Hok behintzat oaingon bi dendentzako lekue hartu due" pentsatu nuen dendaren zorroa lurrera bota nuenean. Arkaitzek eta Ibonek denda muntatzen bukatu eta beraien trasteak dendan sartzen zituzten bitartean, anaia eta biok eskuareakin lurra berdindu eta gure denda muntatzen hasi ginen. Denda muntatuta, Cachori eskuarea itzuli nion: "te pido disculpas por nuestra actitud, pensábamos que con dejar la tienda era suficiente para ocupar sitio". "No hay problema" erantzun zidan "si la tienda está montada se respeta el sitio pero sino no, uno no sabe cuándo van a subir a montarla" esan zidan arrazoi osoz. "Ahora sólo falta que tengamos bronca porque venga alguien y nos diga que tenía el sitio ocupado" esan nion "no se preocupe, si tienen algún problema díganmelo y yo se lo explico" erantzun zidan tonu atsegin batekin.
Lehenengo kanpamentua, atzean Ameghino lepoa..
Kanpin-dendetara itzuli eta denden inguruko harrizko hormatxoa sendotzen hasi ginen. Arkaitz eta Ibonen dendak behar handirik ez zuen neurri handi batean harkaitz handi baten babesa zuelako, honegatik, beraien dendatik gertu zegoen zatian izan ezik, hormatxoa sendotzeko ahalegin handirik egin ez zutela ikusi nuenean, honen beharrik sentitu ez zutela pentsatu nahi izan nuen: "gutxiñez biontzako lekue hartu due" esan zidan Ikerrek lo zakuen gainean etzanda geundela, "oaintxe bota dezu egie, gu-txi-ñez" erantzun nion. Hurbilketatik besteek zuten taldearen ideiari susmo txarra hartuta nengoen. Geroz eta argiago zegoen taldeari buruz dudan ideia erromantikoa bi anaiongana mugatuta zegoela baina ez nuen onartu nahi, eta ideia erromantiko honi hala nola eutsi nahi nion.
Arkaitzen denda, hormatxoa eta denda babesten zuen harkaitz handia.
Bi anaiok lo zakuen gainean hizketan aritu ginen momentua.
Lehen kanpamentu "ofiziala" dagoen zelaigunea gure kanpamentutik ikusita.
Arratsaldea lasai joan zen, dendetatik gertu zegoen errekatxotik ura hartu, hidratatu eta goiz afaltzen. Noizik eta behin Ameghino lepoari zeharka begiratzen nion. Kanpamentuaren gainetik horma moduan altxatzen zen eta horraino motxilak gainezka igotzea lan makala ez zela izango pentsatu nuen.
Gure dendak (argazkiaren ezkerrean) eta "Aconcagua Vision"-ekoek muntatutakoak. Atzean Ameghino lepoaren horma.
"Afaltzen hasiko al gea?"
Afaria prestatzen ari ginela, agentzietako sukaldariek bezeroei kanpin-dendan bertan afaria, fruta freskoa eta ur beroa nola eraman eta eskeintzen zietela ikusi genuen, "Teleafari" baten moduan. Dudarik gabe, oinarrizko kanpamentutik gora luxurik zutenak baziren.
Zopa beroa afaltzen.
Eguzkia desagertzearekin batera, tenperatura ziztu bizian jaitsi eta lo zakuetan sartu ginen. Biharko etapa lau-bost orduen bueltan ibiliko zela aurrikusita genuenez, eguzkiaren lehenengo izpiekin batera esnatuko ginela erabaki genuen.
Plaza Argentina eta lehen kanpamentuaren arteko ibilbidea deskargatu nahi baduzue:
Powered by Wikiloc
Lo gelditzen hasi nintzenean, biriketara sartzen zen airea pixkanaka gutxitzen zela sentitu nuen. Sentsazio hau handituz joan zen itolarri sentsazioarekin esnatu nintzen arte. Ezpainak estaltzen zizkidan zapia kendu, ahoa ireki eta, errekatik kanpo dagoen arrainaren moduan, arnasestuka hasi nintzen. Segundu batzuk iraun zituen tentsio handiko momentu honen ondoren begiak itxi eta, arnasketa lasaitzen hasi zitzaidanean berriro gertatu zitzaidan. Ez dakit zenbatetan izan nuen sentsazio bera, baina beldurtu egin nintzen: "ez dut ba antsietate krisi bat izango?" Pentsatu nuen. Erlaxatzeko pastilla bat hartzear izan nintzen baina, arnasketan izango zuen eraginarekin kezkatuta, azkenean botikinera itzuli nuen. Ez dakit zein orduetan gelditu nintzen lo baina goizeko zazpiak eta erdietan, eguzkiaren argitasunarekin batera, azkenekoz esnatu nintzen. Gosaltzen genuen bitartean Arkaitzi honen berri eman eta altueraren ondorioa zela esan zidan: "hoi normalaek ta denboakin juteek" izan zen bere erantzuna Pakistanen izan zenean honelakorik gertatzea ohikoa zela gaineratuz.
Azkar gosaldu ondoren Iker eta biok gehien kezkatzen gintuen unea iritsi zen: lehenengo kanpamentuan genuen material osoa motxiletan sartuko al zen? Motxilaren zirrikitu guztiak aprobetxatzen genituen bitartean Ibon eta Arkaitz beraien motxilak prestatu eta gure zain gelditu ziren. Gure mugimenduei begira, beraien aldetik espero ez banuen ere, ez zen gure materialaren zati bat eramateko eskaintzarik izan, eta hau gutxi ez bada ere, Ibonek txiste moduan beraien motxilak baina txikiagoak eramatea arinago ibiltzeko aitzakia zela aurpegiratu zigun. Komentario honek ez zidan inongo graziarik egin zein motxila eta zein material eramateak hausnarketa luzeen ondorengo erabakia izan zelako, denon erabilerako izango zen botikin eta talkie-a barne.
Motxilak prestatzen.
Porterren gisa, 25 kiloetatik gertuko motxilak bizkarrean genituela, inguruko mendi-gidari eta bezeroekin batera goizeko bederatzi eta erdietan martxan jarri ginen: "Ostia motxilakin!!" Esan zidan anaiak bizkarrarekin kezkatuta, "kontutan izan gaur izangoala pisu gehien eramango deun egune, bihartik atzea pisua gutxitzen jungoa" erantzun nion animatu nahian.
Ameghinotik zintzilik dagoen elurtegiaren ertzera ordulaurden eskasean iritsi ginen. Elurra oso gogorra zegoela ikusita kranpoiak jantzi, motxila puskak hala nola bizkarrera bigarrenez bota eta elurtegia igotzen hasi ginen, Iker eta biok lasai-lasai, Arkaitz eta Ibon arinago.
Kranpoiak jantzita elurtegian gora hasteko prest.
Lehen metroetan, Arkaitz eta Ibon gorago ikusi daitezke.
Orain arte gertatu bezala, pixkanaka aurretik genituen bezeroak aurreratzen joan ginen nahiz eta beraien eta gure motxilen arteko pisu aldea nabaria izan.
Elurtegian gora, argazkiaren eskuin eta erdian ikusten den triangelu itsurako harkaitzean (itzala egiten duena) izan zen kanpamentua muntatu genuen lekua..
Ibon eta Arkaitz lepora iritsi aurreko harkaitz handi baten babesean atseden hartzen gelditu zirela eta, kranpoiek elurretan ondo eusten zutela ikusita, erosoago igotzeko elurra ahalik eta gehien aprobetxatzea erabaki genuen, bidetik ateraz eta zetak eginez elurtea zuzenean igoz: "hemendio aurrea elurrik etzeok" esan zigun Arkaitzek beraiengana iritsi ginenean.
Elurtegiaren azken metroetan.
Atseden hartutako lekuan.
Atseden hartzen genuen bitartean Porter pare bat pasatu eta atzetik zetorrenari ura eskeintzeko tentazioari ezin izan nion eutsi: "muchas gracias". "Vaya mérito tenéis" esan nion, "Ya, pero a mí me pagan por ello" izan zen bere erantzuna. "Mira si somos tontos que nosotros pagamos para llevar todo este peso" bota zuen Ibonek atzetik.
Porterra Ameghino lepora iristen. Ikusten denez bezero baten goi-mendiko botak ere zintzilik daramatza.
Ameghino lepoa oso zabala da eta haizeak erruki gabe zigortzen duen leku horietako baten itsura du. Haizeak gogor astindu gintuen arren, aurrean genuen lautada zabal eta lauaz animatuta edo, Guanacos-era (bigarren kanpamentua) di-da batean iritsiko ginela sinistu eta abiadura bizitu genuen.
Ameghino lepoa zeharkatzen.
Aurretik oraindik 200 metroetako desnibela genuen eta zeharkaldi luze baten ondoren maldan gora hasi ginenean, Ibon pixkanaka geldituz joan zen ia gure parera iritsi arte, indarrak gorde nahiko balitu bezala.
Zeharkaldi luzean.
Gertuago, bidea nondik doan ikusi daiteke. Aurretik ikusten den maldaren amaieran dago Guanacos kanpamentua.
Ibilbidea ikusgarria zen. Atzean Ameghino mendiaren mendebaldeko horma izugarria uzten genuen bitartean ezkerrean Aconcaguaren poloniarren glaziarra bere osotasunean genuen. Glaziarrari agur esatea kosta egin zitzaigun, tentagarria izan arren oraindik hura eskalatzeko prestaketa eta mailarik ez genuela argi gelditu zen.
Poloniarren glaziarraren azpian.
Elurtegi handi bat zeharkatuta, Guanacos-en amaitzen zen azken aldapa amaitezina egin zitzaidan, ez gogortasunagatik, pisuaren ondorioz sorbaldetan nuen minagatik baizik. Ostiral Santuko prozesioetako nazarenoen moduan nindoan eta gurutzea gainetik kendu eta lurrera botatzeko irrikitan nengoen.
Azken aldapa igotzen.
Nazarenoa eta bere gurutzea.
Guanacos-era hamabi eta erdiak pasatxo iritsi ginen, lehen kanpamentutik atera eta hiru ordu pasatxora. Ordurako porterrek dendak muntatuta zituzten besteok kanpin-dendak muntatzeko leku eskasa geldituz. 5.500 metroetara dagoen kanpamentu hau txiki eta deserosoa iruditu zitzaidan.
Muntatutako kanpin-denden artean nindoan bitartean kanpin-denda bat jartzeko leku aproposa ikusi nuen, baina Arkaitz eta Ibon aurrerago zeudela ikusita beraiek zeuden lekura joan ginen. Espedizioan hirugarrenez Arkaitzek lekua bi dendak sartzeko modukoa zela esan zigun. Oraingoan "¡¡¡ni por el forro!!!" bat bota nion aurpegira. Berak baietz eta nik ezetz. Gelditzen ziren lekuak hartzen ari zirela eta anaia eta biok lekurik gabe geldituko ginenaren beldurrez, jenio txarrez motxila lurrera bota eta, agentzietako denden artean leku aproposagoa aurkitu nuela esanda, bertara zuzendu nintzen.
Zein izan zen nire tonto aurpegia, lekura iristear nengoela Arkaitzek aurrea hartu eta bere denda ni nindoan lekuan bota zuenean. Hori gutxi ez balitz zorrotik denda atera eta, nire harridurarako, Ibonekin denda muntatzen hasi zen. Txundituta nengoen eta txantxa bat izango zelakoan izkutuko kameraren bila hasi nintzen. Presio-eltze baten moduan haserrea gorputzean nola igotzen zen sentitzen hasi nintzen: "beraiek biontzako tokie hartu ez ta nik aukeratutako lekue kendu. ¡¡¡Manda cojones!!! Ta gañea beraien denda montatzen hasi!!!" bota eta denden artean leku berri baten bila hasi nintzen.
Haserreak jota, nere onetik aterata nengoen. Dendak muntatzeko lekuak gutxitzen ari zirela ikusita, lurrean botatako motxila hartu, Arkaitzek hasieran hartutako lekura bota eta, Ikerri bertan gelditzeko esan ondoren, erdi etsita, toki hobeago bat alferrik aurkitzen saiatu nintzen. Minutu batzuen ondoren amore eman eta, oso haserre eta etsita, anaia zegoen lekura itzuli nintzen. Emozioak pil-pilean eta erdi blokeatuta, Peluka azaldu eta elkar besarkatu ondoren hartutako lekua hain txarra ez zela esan zigun: "el otro día un guía acampó acá". Lekua ona zenik ere ez zigun esan. Aitzur zabal bat utzi eta lurra ahalik eta txukunen jartzen saiatu ginen, dendaren azpitik kendu izan ez genuen harkaitz bat izan ezik. Denda muntatzen hasita, beste biak denda muntatuta eta porterrekin batera elurra biltzen ari ziren, inongo momentuan laguntzarik eskeini gabe. Honek gehiago sutu eta Iker beraiek zeuden lekura elur bila bidali nuen nik denda muntatzen amaitzen nuen bitartean. Espedizioa hasi zenetik taldeari buruz onartu nahi ez nuena muturraren aurrean lehertu zitzaidan. Erabilia eta salduta sentitu nintzen eta hainbat egunetan iraungo zuten dezepzio eta haserre sentsazioek hartu ninduten: "hasieratio esan nizun taldea gu biok ginela" esan zidan anaiak, "bai, baña Tolosan in genun azkeneko bileran taldea laukoa giñela esan ziguten" erantzun nion "ta nik horri eutsiot oain arte".
Iker elurra urtzeko prestatzen, atzean Ameghinoren mendebaldeko horma.
Bikote bakoitza bere dendan bazkaldu, elurra urtu eta hidratatzen aritu zen. Inkakoek emandako "Sabor de reyes" etxeko lentejak txorixokin bazkaldu genituen. Bazkaldu baino, bazkaltzen saiatu ginen, "redios ze txarrak". Elikadura eta kaloriengatik kezkatuta lentejak derrigorrean jan nituen eta Iker ere larritu nuen behin eta berriz jan beharra zuela estutzen: "¿trankis, eh?" bota zidan haserretu baino lehen. Anaiarekin haserretzea behar nuen bakarrik, honegatik lasai utzi eta lentejak gogorik gabe irensten jarraitu nuen. Bazkaltzen ari ginela mendizale asko pasa zen gure dendaren aurretik. "En el nombre de la rosa" liburuan bezala larri aurpegiarekin joan eta lasai aurpegiarekin itzultzen ziren, eskuetan parke zaindariek emandako laranja koloreko poltsa nahaseniza eramanez. Arkaitzen azalpenak jarraituz Guanacos-eko komun ofiziala deskubritu eta frogatu nuen. Gehiengoak kakak jasotzen zituzten arren, izugarrizko bistak zituen leku horretan beste batzuek utzitakoen artean makurtu eta poltsaren barruan libratzea ez zen egunean egin nuen gauzarik atseginena: "zerri galantak!!!!" pentsatu nuen.
Arkaitzekin komunera joan aurretik.
Komuneko bista ikusgarriak. Ezkerrean urrun ikusten den mendia Mercedario mendia da.
Arratsaldean Ibon eta Arkaitzen bisita izan genuen. Betiko moduan zeuden, aurretik izandako haserre eta tentsio handiko momentuaz jabetu izan ez balira bezala. Ni ez nengoen beraiekin hitz egiteko umorez eta uste dut hau nabaria izan zela, batez ere beraiekin batera afaltzeko gonbiteari ezezkoa esan nionean. Elkarrekin geundela Peluka, Nestor eta Luis "Manzanita" azaldu, elkar besarkatu eta denon argazkia egin genuen. Beraien alaitasunak zeozer animatu ninduen.
Arkaitz eta Ibonen bisita.
Porterrekin egindako argazkia: ezkerretik hasita Arkaitz, Peluka, ibon, Luis "Manzanita", Nestor eta bi anaiak.
Arkaitz eta Ibon beraien dendara itzulita Silvio agertu zen: "Vascossss!!!!!" Bezeroetako batekin zegoen eta bezeroak gauetan apneak zituela esan zidan. Nik lehenengo kanpamentuan ere izan nituela esan eta, Arkaitzek esan bezala, altueraren ohiko efektua izan zitekeela esanez lasaitu nuen. Bisita eta kontsulta aprobetxatuz bezeroari argazki kamera utzi eta hiruok elkarrekin argazkia egin genuen.
Silvio Mondinellirekin.
Aconcagua eta poloniarren glaziarra.
Gertuago...
Afaldu ondoren lauok Peluka eta Luisekin elkartu eta hirugarren kanpamentura arteko bidea zein zen azaltzen aritu ziren. 3-4 orduko bidea zela esan ondoren, biharamunean, gaur bezala, eguzkiaren izpiekin batera esnatzea erabaki genuen. Pelukak Plaza Argentinara itzuli eta bihar berriro ere honaino igo behar zuela esan zigun: A zer nolako indarra duten!!! Luis aldiz, oraingoan Inkarekin mendi-gidari lanetan zebilen.
Hoteleko bistak.
Lehen eta bigarren kanpamentuen (Guanacos) arteko ibilbidea deskargatu nahi baduzue:
Powered by Wikiloc
Goizeko seietan, erdi-lo geundela, dendaren kremailera ireki eta Arkaitzen burua azaldu zen: "buruko miñentzako pastillaik emateik baaldek? Bik enanitokin gerek". Gainean neraman Hemicraneal pastillen kaxa atera eta pastilla pare bat eman ondoren kremailera itxi eta desagertu zen.
Ez dakit noiz esnatu ginen baina bazidurien kanpamentu osoak esnatzeko ordua adostuta zuela denak batera atzera eta aurrera hasi ginen eta. Gaua oso txarra pasa nuen itolarriz eta bizkarra txikitu zidan harkaitzagatik. Ikerrek lo egiteko erabiltzen zuen almohada bizkarraren azpian jarrita ere lo kostata egin eta, ez dakit altuera edo lo gutxi egiteagatik, buruko minez esnatu nintzen. Anaiak ere buruko min arina zuenez, Hemicraneal bana hartu genuen: "bestela beste bik pastillaik gabe utziko gaittue, jejeje" esan zidan. Pastilla hauen efektua sinistezina da: gosaldu eta traste guztiak jasotzen pasa genuen ordu eskasean buruko mina desagertuta zegoen.
Ateratzeko prest.
Kanpamentuko gehiengoak martxan batera jarri ginen. Gure aldetik gauzek berdin jarraitzen zuten: anaia eta biok lasai hauspoa berotu gabe, Ibon eta Arkaitz aldiz aurretik, nahiz eta atzo bezala, metroak irabazi genituen heinean Ibon atzean gelditu eta gurekin edo gugandik gertu ibili zen. Nahiz eta lasaiago esnatu oraindik haserre jarraitzen nuen.
Lehen metroetan, hauspoa berotzeko igo genuen maldatxoan.
Maldatxoaren ondoren goraka egiten zuen lautada zabal honetara iritsi ginen. Colera kanpamentua eskuinean ikusten den lepoaren atzean dago.
Ibilbideak ez zuen misterio handirik eta ongi zapaldutako bide monotonoa jarraitzea besterik ez zen izan noizik eta behin elurtegiren bat zeharkatuz.
Lepora pixkanaka hurbiltzen.
Agentzietako bezeroen atzetik.
Plaza Argentinatik atera ginenetik hau izan zen Ibon polikien ikusi genuen eguna eta ia ibilbide osoan batera joan ginen nahiz eta amaieran gu atzean utzi. Beste egunetan bezala Iker eta biok gure mantra errepikatuz jarraitzen genuen, ordu erdiro edan eta orduro zerbait janez. Espedizio osoan hau izan zen laurok batera hamaiketakoa egin ez genuen egun bakarra eta Arkaitz ibilbidearen hasieran argazkiren bat egiteko gelditu zenean bakarrik ikusi genuen.
Lepora iristear atzera begira egindako argazkia.
Berlin eta Independencia kanpamentuak gertu izan arren, Colera da Plaza Argentina nahiz Plaza de Mulas kanpamentuetatik igotzen diren gehienentzat gailur airreko azken kanpamentua. 6.000 metroetan dagoen zelaigune zabal eta lauan kokaturik dago, "Piedras blancas" deitutako harkaitzen azpian. Bertan txapa metalikoz eraikitako Elena aterpea kokatzen da. Aterpe hau munduko altuena omen da eta larrialdi kasuetarako bakarrik erabili behar den arren, Youtube-n aterpe hau lo egiteko erabili dutenen bideoak ikusi daitezke. Mendian, eguneroko bizitzan bezala, arauei kasu zipitzik egiten ez diotenak badira. Aterpearen araudia hemen irakurri dezakezue.
Elena aterpea.
Colera kanpamentura (hirugarren kanpamentua) arteko metatutako 500 metroak lau ordu inguruan igo genituen. Sentsazioen aldetik indartsu sentitu nintzen denbora osoan eta ez nuen hauspoa behartu. Iritsi ginenerako Arkaitz eta Ibon kanpin-denda muntatzen hasita zeuden gure dendarentzat lekurik hartu gabe. Atzotik nuen dezepzio eta haserre sentimentuengatik itsututa beste biengan ikusten nituen jarrera gehienak negatiboak iruditzen zitzaizkidan eta modu batera edo bestera gutaz aprobetxatu nahi zutela uste nuen. Ondoan zegoen Luis "Manzanita"-ri leku on bat non hartu genezakeen galdetu eta Arkaitz eta Ibonen dendaren ondoko lekua ona zela esan eta gero denda muntatzen hasi ginen: "baita Luisek asmatu ere!!!". Denda ahalik eta sendoen muntatzeko aholkatu zigun, kanpamentua haizearen menpe izaten delako, honegatik, gailur saiakeraren aurreko gauean arazorik ez izateko, denda kontu handiz muntatu genuen.
Colera kanpamentua eta atzean gailur egunean igotzen den malda. Iker trasteak dendan sartzeko prestatzen ikusi daiteke baita Arkaitz (gure dendaren atzean) ere.
Denda muntatuta Iker kanpamentuaren iparrean zegoen elurtegitik porterrek utzitako palarekin elurra jasotzera joan zen: "ostia hor hildako bat dau" esan zidan. "No jodas, serio?" Erantzun nion. "Nik eztet ikusi baña pixe ittea nijon ta Luisek ez pasatzeko esan dit" erantzun zidan. Luisekin hitz egin eta dirudienez atzo gauean libratzera jaiki zen mendizale japoniar baten gorpua zegoela esan zigun. Inork ez zekien zergatik baina ez zen dendara itzuli eta goizean izoztuta aurkitu zuten. Bihotzekoak jota edo lo gelditu ote zenaren susmoa zuten. Zurrumurrua kanpamentuan zehar ziztu bizian zabaldu eta beste dendetako bezero eta mendizaleek hilotza zegoen harkaitzetara zeharka begiratzen hasi ziren.
Salbamendukoek gorpua esku-ohe batean maindiraz estalita atera zutenean eriotzaren garrasi ixiliak kanpamentua alderik alde zeharkatu zuen bazter eta denda guztietara iritsiz. Kanpamentu osoa geldirik gelditu eta isildu zen. Han geundenetako gutxik esku-oheari begietara begiratzeko ausardia izan zuten, gehiengoek aldiz, begirada lurrera edo zerura zuzendu zuten, hilotza begiratzeak zorte txarra emango balu bezala. Ozeanoaren bestaldean momentu berean beharbada bakarren bat "gutxienez gustatzen zaiona egiten hil da" esaten arituko zen kaka egiten hil zela jakin gabe. A zer nolako ergelkeria!!! Edozein ikuspuntutik begiratuta eriotza putakeria iruditzen zait, sufritzen ari denaren kasuan lasaitua izan daitekeen arren. Eriotza denoi iritsiko zaigu eta, behin emango dugun pausua izanda, zer hobe maite ditugunen artean ematea pikutan dagoen mendi urrun batean hiltzea baino? Eriotzak mendian eramaten banau eta bakarren bati "gustazen zaiona egiten hil zen" esaten entzuten badiozue belarrondoko bat emaiozue, mesedez.
Gorpua eraman eta denbora gutxira, ezer gertatu ez balitz bezala, kanpamentua bere onera itzuli zen: amonak askotan esan didan "egun bateko negarra, bizi guztiko atsedena" esaldia burura etorri zitzaidan.
"Bihar ze ordutan abittuko gaittuk?" Galdetu zigun Arkaitzek elurra urtzen ari ginen bitartean. "Heberrek bostetan ateatzeko esan zigun" erantzun nion, "etzekiat ba beandu izango ez ote deken" berak. "Asierrek iaz oso goiz ateata kriston hotza pasa ziala ta berriz etortzekotan beandugo ateako huala esan zian" esan zion Ikerrek. Gure arrazoiengatik konbentzitua egon gabe egunean zehar Luis eta Pelukari galdera bera egingo zien biek erantzun bera emanez: ordurik onena bostak aldera ateratzea zen.
Colera kanpamentua beste ikuspuntu batetik. Elurtegiaren atzeko harkaitzak izan ziren hilotza zegoen lekua.
Arratsaldea denda barruan atseden hartzen eta hidratatzen pasa genuen. Dendatik atera nintzenetako batean Ibonek deitu zidan: "Mariano Galvan hor dago Arkaitzekin". Ibon eta biok hurbildu eta Mariano Galvan ezagutzeko aukera izan genuen. Begi urdineko mendizalea, nahiz eta plumiferoa jantzita izan gihartsu dagoenaren alpinistaren itsura zuen. Espedizioetarako mendi-botak jantzita izateak harritu ninduen, batez ere Arkaitzi bereak ez eramateko aholkatu ziolako. Aurkezpenen ondoren, Guanacos kanpamentuan bezero batekin ondo ordaindu zizkion 5 egun extra egon behar izan zuela kontatu zigun, urtarrilak 6-ko haize leuneko eguna aprobetxatzeko. 6ean gailurra zapaltzetik zetorren. Goizean, hodeiez inguratuta eta arropa eta motxilak izotz zuriz beteta igotzen hasi arren, "Portezuelo del viento" zeharkalditik aurrera zerua oskarbitu eta gailurrera arazorik gabe iritsi zirela esan zigun. Igoera kontatzen ari zela kranpoiak Independencia kanpamentutik gora jazteko aholkua eman zigun.
Ez nuke esango zergatik baina lehen begiratuan Galvanek ez zidan inpresio onik egin. Arkaitzekin bakarrik hitz egiten zuen Ibon eta ni bertan izango ez bagina bezala, beharbada, hiruotatik Arkaitzekin bakarrik tratua zuelako, beharbada tipo lotsatia delako. "¿Mañana a qué hora tendríamos que ir hacia cumbre?" Galdetu zion Arkaitzek "ustedes saliendo a las 6:00 van de sobra, en torno a tres horas llegarán a Independencia. Con clientes se suele salir a las 5:00" erantzun zion ordura arteko guztiek bezala. Arkaitz entzun nahi zuen erantzunaren bila mediku ezberdinetan dabilen pazientea bezala jokatzen ari zela iruditu zitzaidan eta, "honek berandugo ateatzeko esateik", esan nionean "bueno ordun bostetan ateako gaittuk" erantzun zidan.
Dendetara itzuli aurretik Ikerri talkie eskatu eta Arkaitz Plaza de Mulasekin harremanetan jartzen saiatu zen ongi geundela esateko.
Mariano Galvanekin.
Berriro dendetara itzulita Galvani utzitako materialagatik eskerrak eman ez niola konturatu nintzen. Arkaitz eta Ibonek beraien dendan denak batera afaltzeko gonbidapena egin ziguten. Oraindik haserre nengoen: "gure hornilloa komeni zaie ta gañea beraien dendea berotzea nahiko due" esan nion Ikerri, "hoixe behar deu!!!". Afaria bakoitzak bere dendan egin genuen.
Haserrea kudeatzeko dudan moduak behin baino gehiagoetan gaizki ulertuak sortu ditu, haserrea azaleratu eta haserre nagoela esatea baino isilik gelditu eta barruan gordetzen dudalako. Haserre egondako egun hauetan ere gauza bera egin eta Ikerrekin bakarrik elkarbanatu nuen. Arkaitz eta Ibonekin ordea, isilik mantentzea erabaki nuen eta. Zergatik? Ausardia faltagatik. Ez nituen horrenbeste ezagutzen eta, elkarbizitzaren hobe beharrez, isilik mantentzea aukera onena zela erabaki nuen: "hobe da bat haserre izatea lau izatea baino" izan zen orduan pentsatu nuena.
Afaldu ondoren Iker Gopro kamerarekin grabatzen hasi zen "Tomorrow summit?" Galdetu zidan. Eztula egin eta "maybe" erantzun nion, Iñaki Otxoa de Olzak Annapurnan grabatu zuen azkeneko bideoetako bat antzeztuz: "Esperoet broma honengatik Iñalki ez haserretzea eta indarra ematea" esan nion anaiari.
Aurreko egunetan jandakoa kontutan izanda gutxi bazkaldu genuen eta afaltzeko ere zopa batzuk, antxoa lata bat eta urdaiazpiko bandeja erdibana besterik ez genuen afaldu. Ez genuen lenteja gehiago jateko gogorik eta plastikozko poltsan gelditu ziren. Mendi lasterketetan erabiltzen ditugun Salomon botilatxoak eta termoa prestatu, iratzargailua goizeko lauetarako prestatu eta lo-zakuetan sartu ginen.
Eguzkiaren azken izpiak, lehenengoak gailurreko bidean ikusiko genituen.
Urtean zehar entrenatutakoak zerbaitetarako balio izan zuen ikusteko momentuaren aurrean nengoen eta, nahiz eta mentalki haserre sentitu eta burua mendian erabat izan ez, fisikoki oso indartsu sentitzen nintzen. Hala ere Wolfgang Gullich eskalatzaile handiak esandako esaldia burura etorri zitzaidan: "eskaladan garuna da muskulurik garrantzitsuena". Eta nik garuna mendiarekin zerikusirik ez zuen beste gauza batean nuen.
Anaia ere oso indartsu ikusten nuen eta, lauotatik ahulena Ibon ikusi arren, aposturik egitekotan, bihar lauok gailurra zapalduko genuela ziur nengoen. Hala esan nion anaiari: "Ea egie den" erantzun zidan lo gelditu aurretik.
Bigarren (Guanacos) eta hirugarren (Colera) kanpamentuen arteko ibilbidea deskargatu nahi baduzue.
Powered by Wikiloc
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina