AZKEN 10 SARRERAK

2017/03/05

ACONCAGUA 2016-2017: 7. GAILUR EGUNA

"Gailurra pastelaren ginga da. Jaten dudala? Ondo.  Ez dudala jaten? Pastel osoa jan dut" Iñaki Ochoa de Olza.





"... Milagarrenez estropezu egin nuenean Ikerrek "ondo zare?" galdetu zidan. Nola sentitzen nintzen esan nionean buelta zergatik hartzen ez genuen esan zidan lehen aldiz".

Haizeak gau osoan denda astindu zuen lurretik atera eta aidean eraman nahiko balu bezala. Erlojuak goizeko lauak eman bezain pronto alarmari segundu bat baino gehiago jotzen ez nion utzi. Dendaren sabaia bandera baten moduan mugituzen zuen eta aurrikusitako eguraldi oneko leihoa amaitu ez ote zen pentsatzen hasi ginen. Haizearen astindu bakoitzarekin gailurrera ateratzerik izango genuenaren zalantza handituz joan zen. Ez nuen lo handirik egin baina gorputza atseden hartuta sentitzen nuen. Hala ere, bigarren egunez jarraian, biok buruko minarekin esnatu eta Hemicraneal pastila bana hartu genuen.

Lo zakuen berotasun eta babesa uzteko zalantzak zenbat iraun zuen ez dakit, baina egunaren hasierako minutu haiek hirunaka pasatzen zirela zirudien. Oso motel genbiltzan. Urduritasun edo altueragatik bazen ere orain arte gosari eta material prestaketarako behar genuen ordu bete eskasa ordu eta erdi pasatxora luzatu zen. Dendatik atera ginenerako goizeko bostak eta erdiak jota zeuden. Arkaitz eta Ibonek ordulaurden zeramaten kanpoan gure zain, batera eta bestera, urduritasun eta hotzak jota. Arkaitzi gure atzerapenagatik haserre puntu bat ez ote zuenaren susmoa ere hartu nion. Denbora gehiago galtzearen beldurrez, Oreo batzuk, alfajor parea eta gel bat hartu, Salomon botilatxoak plumiferoaren barruko poltsikoan sartu eta, termo beroa motxilaren barruan gorde ondoren, martxan jarri ginen.

Goiza haizetsua izan arren zerua izarrez estalia zegoen, ikusgarria da 6.000 metroetara zenbat izar ikusi daitezkeen. Dagoeneko talde asko gorako bidean ziren eta, iluntasunean, kopetako linternekin osatzen zuten argizko sugea besterik ez zen ikusten. Bizkor hasi ginen, beharbada bizkorregi, gailurrerako azkeneko trena galtzear izango bagina bezala, eta denbora gutxian sugearen azken mendizaleak harrapatu genituen.

Kanpamentua utzi genuenetik ez nindoan eroso. Beranduegi igotzen ari ginenaren sentsazioak kutsatuta, burua urduri eta larrituta sentitzen nuen. Kopetako linterna ez nuen ondo estututa eta denbora osoan aurpegira erori eta manoplekin linterna bere lekuan jartzea kosta egiten zitzaidan. Hau gutxi ez bada, manoplak makuluen zintetatik sartzen ez zirenez, makuluak ez nituen ondo heltzen, besoekin egiten nuen indar handi bat alperrik galduz. Honegatik, manoplak jarrita nituenean, makuluak laburtzen nituen indarra makuluen gainean egiteko, manoplak erantzita nituenean aldiz, makuluak murrizten nituen heldulekuetatik indarra egiteko. Erritmoari dagokionez, espedizio osoan eramandako erritmotik kanpo arnasestuka nindoan eta, hartzen nuen erritmoa hartzen nuela, ez nuen luzaroan mantentzen, kopetako linterna edo makuluengatik gelditu eta kontzentrazioa galtzen nuelako.

Mendiko ultra-lasterketetan esan ohi da hotz, bero, gose edota egarririk ez dela pasatu behar. Hauetakorik sentitu ez arren, abiadura eroso bat eraman eta mantentzeko ez nintzen kapaz. Sentsazio hau etxe inguruko ibilbide eta mendi lasterketeta batzuetatik ezaguna nuen eta pasakorra zela banekienez "gorputze berotzeanen pasakoa" esanez animatu nintzen.

Coleratik gorako malda gogorrean, azpian kanpamentua ikusi daiteke.


Eguna argitzen hasi zenean kopetako-linterna kendu eta izugarrizko lasaitua hartu nuen. Hala ere gorputza oso nekatuta sentitzen nuen. Orain arte eramandako hidratazio zorrotza hala nola neraman eta Salomon botilatxoetatik edateak lana handia ematen zidan: ez, botilatxo hauek eramatea ez zen ideia on bat izan. Espedizio osoan likido gutxien eraman nuen eguna izan zen, aurrikusitako hamar orduetako ibilbideari aurre egiteko 2 litroetatik behera. Ura aurrezteko egin daitekeen gauzarik onena erritmo motelagoa eramatea denez, aurrera pasatu eta abiadura motelago bat jartzen saiatu nintzen.

Arkaitz eta Iker indartsu zihoazen, Ibon aldiz ez nuen ondo ikusten eta gelditzen hasi zen: "Smithy, aurpegie haundituta eta ezpañak morek ez al dizkik?" Galdetu zidan Arkaitzek. Gelditu eta, Ibonek begien inguruan aurpegia handituta bazuen ere, ezpainak ez nizkion more kolorekoak ikusi. "Nei etzaiak iruitzen" erantzun nion. "Nekatuta baina ondo noa" esan zigun Ibonek. "Ba etzekiat ba, hik esaten baek ondo, baña usteiat ezpañek ondo ez dizkikela" erantzun zuen Arkaitzek.

Coleratik atera ginenetik bi ordu ingurura atseden bat hartzeko gelditu ginen. Gorputzak ez zen martxan jartzera animatzen eta, energia faltaren beldurrez, alfajor bat jan nuen. Ibon oso nekatuta ikusten nuen. 25 minutu inguruko atsedena ongi etorri zitzaigun dudarik gabe.

Independenciara iritsi aurretik, atzean Aconcaguaren itzala ikusi daiteke.


Independencia kanpamentura hiru orduetatik behera iritsi ginen, Galvanek aurrikusitako denboratik behera. Kanpamentua 6.380 metroetara dagoen lepo txiki batean dago. eta kanadiar kanpin-denda itsura duen erdi eroritako egurrezko eraikin batek osatzen du. Kanpamentuan zehar hainbat mendizale lurrean eserita zeuden, batzuk atseden hartzen,  beste batzuk hamaiketakoa egiten edo kranpoiak jartzen. Guk ere, kranpoiak jarri beharko genituela aprobetxatuz, eguneko bigarren atsedenaldia egin genuen.

Harkaitz batzuen kontra lurrean eserita geundela, Penitentesetik ikusten ez genuen Xavi mendi-gidaria eta bi bezero katalanak iritsi ziren. Beraiekin izandako solasaldian gauzak ongi ez zihoazen lehen susmoa izan nuen: solasaldia amesten arituko banintz bezalako sentsazioa nuen, inguruan gertatzen zena nire gorputzetik kanpo gertatuko balitz bezala. Honetaz aparte, mila aldiz jantzitako kranpoiak jartzea izugarri kostatu zitzaidan. Normalean automatikoki eta pentsatu gabe egiten ditudan mugimentuak eman aurretik ongi pentsatu egin beharra nituen, nire begien aurrean lehen aldiz kranpoi batzuk izango banitu bezala: "ez da posible, ezin da gailur eguna nire egun txarra izan" pentsatzen hasi nintzen gorputzak bidaltzen zizkidan mezuak ukatuz.

Kranpoiak jarrita, katalanak agurtu eta martxan jarri ginen, Arkaitz aurretik, Ibon eta gu atzerago. Independenciatik gora dagoen elurrezko aldapa gogor eta motza igotzea izugarri kosta zitzaidan, aho zabalka eta pentsakera motel zihoala sentituz, erdi-mozkorra banengoen bezela. Hala ere, aldapa igo eta parez pare "Portezuelo del viento" zeharkaldia ikusi nuenean zertxobait animatu nintzen.

Independenciatik gorako aldapa igo ondoren.


"Portezuelo del viento" Aconcaguaren mendebaldeko aurpegia zeharkatzen duen zeharkaldia da eta honen amaieran "La Cueva" deitutako leze itxurako horma dago, gailurrera eramaten duen "Canaleta" malda gogorraren oinean. Bere izenari ohore eginez "Portezuelo del Viento"-n haizeak gogorrago jotzen zuen, baina ez zen oztopo metroak irabazteko. Erdi-mozkor sentsazioa azukre faltagatik izango zenaren beldurrez, edozein momentu aprobetxatzen nuen zerbait jateko. Zeharkaldiaren hasieran mendi-gidari argentinar batek behatz itxurako harkaitz batean babesean egongo ginela esan zigun. Honegatik, harkaitz honetara iritsi ginenean, atseden motz bat egin eta gora jarraitu genuen. Ibon batzuetan gure aurretik eta batzuetan atzetik zihoan, 5-6 metro egin ondoren gelditu eta arnasestuka, hala nola atseden hartuz. Bera ere, ni bezela, geroz eta baldarrago, geroz eta motelago ikusten nuen.

Ikerren aurretik nindoan ahal nuen abiadura markatu eta, gazteetan mozkortzen ginenean egiten genuen bezela, ibilkera baldarra nolabait disimulatuz. "Hau normala al da?", "Altueraren gauza da edo altuerako gaitzaren hasiera?". Pentsamentu hauetan murgilduta nindoala Ibonen ibilkerak behera egin zuen zeharo eta ibilitako bost metroen ondoren lurrera bota edo erortzen hasi zen, lurrean segundu batzuetan eserita egon ondoren jaiki eta beste 5-6 metroen ondoren berriro erortzeko. Ez nekien zer gertatzen zen, indarra banuela sentitu arren gorputza oso astun eta baldar sentitzen nuen, erreka batean gerriraino sartuta korrontearen kontra ibiltzen arituko banintz bezala. Gorputza bigarrenez ukatu nuen: "hau ez da gertatzen ari, ez da justua" pentsatu nuen zeruari begira. Nire buruari helburu txikiak jartzen nizkion, hasiera batean hainbat metroetara zegoen harkaitz edo harri berezia, baina gora nindoan heinean helburuak gertuago jartzen nituela konturatzen hasi nintzen. Gora begiratu nuenetako batean Arkaitz "La Cueva"-n zain zegoela ikusita animatu nintzen.

Milagarrenez estropezu egin nuenean Ikerrek "ondo zare?" galdetu zidan. Nola sentitzen nintzen esan nionean buelta zergatik hartzen ez genuen esan zidan lehen aldiz. Indarrez ez nintzen gaizki sentitzen eta inguruan itxuraz ni baino okerrago zihoazen beste batzuk ikustean, Ibon horien artean, ezezkoa esan eta aurrera jarraitu genuen, nire gorputzaren mezuak hirugarrenez ukatuz, San Pedrok Jesusekin egin zuen moduan. Metroak irabazi ahala gorputzak amore ematen hasita izango balitz bezala sentitzen nuen, honegatik, ez dakit nire buruarekin, Jainkoarekin, Ama-lurrarekin, Aconcaguarekin itun txikiak egiten hasi nintzen: "bueno sikiera eta Guanacos ertzara iristen naizen", "edo gutxienez kanaletara", "edo gutxienez la cueva-ra"...

15-20 metro gehiago egin baino lehen Ikerrek "zu etzoaz ondo!!" lehor bota zidan. Atzera begira eta, minutu batzuk lehenago eman nizkion aitzakiekin hasi nintzenean, txundituta utzi ninduenarekin moztu zidan: "balantzaka zoaz, ez altzea konturatu motxilatik pare bat aldiz atzetio heldu dizutela?". Ixilik gelditu nintzen: "zuk ez al dezu esaten gallurrera sobrau iritsi behar dela?" "Bai" erantzun nion, "eta zuk ustezu zaren bezela jaisteko modun eongo zeala?". Azkeneko galderak begiak ireki zizkidan, "indarrez ez naiz gaizki ikusten baña burue nahastuta dauket. Gehiagoa ez badijo gailurrera iristeko banaula ustet baña okerrea badijo eztakit nola jatxiko naizen" onartu nion. Ikerrek nik uste nuena baino okerrago ikusteak beldurtu ninduen. "Zergatik ezteu buelta hartzen?"  Galdetu zidan bigarrenez. Oraingoan ez zen galdera bat, erabaki kutsuko proposamena baizik. Fisikoki amore ematen hasita banengoen ere mentalki amore eman eta, bere harridurarako, baiezkoa esan nion.

6.600 metro inguruan, beste mendizale guztiak goraka jarraitzen zuten bitartean, gure Aconcagua amaitu zen. Iboni buelta hartzen genuela abisatzeko oihu egin genion baina ez genuen erantzunik jaso. Hau ikusita, Arkaitzi keinuk egiten hasi ginen behera gindoazela esateko. Hasieran ulertu zigunaren zalantza izan arren, gure keinuei kaso egin zionean beherako bidea hartu genuen. Momentu horretan ez nuen ezer sentitzen, erabakia hartu eta beheraka hasi ginen, besterik gabe. Ez zegoen ez frustrazio ez porrot ezta tristurarik ere, aldiz, nolabaiteko lasaitasun sentimentu baten menpean nengoen.

Ibonek balantzaka eta lurrera erortzen jarraitzen zuela ikusteak kezkatu ninduen, itsuraz ni baino okerrago zihoan eta: "ea Arkaitzena iristeakon bertan gelditzeko esaten dion" pentsatu nuen. Botikina nik nuela ikusita "Talkie zeñek dauke?" galdetu nion Ikerri. "Atzotio Arkaitzek dauke" erantzun zidan, "gutxiñez Ibon larri badau zekin deitu izangou" esan nion.

Jaisten hasi ginenean anaia oso indartsu jarraitzen zuela ikusi nuen. Bideak zailtasun teknikorik ez eta hirugarren kanpamentura bakarrik iristeko gai nintzela ikusita berak gora zergatik ez zuen jarraitzen galdetu nion: "Zuk ze ingo zenuke?" Galdetu zidan "Zurekin behera jun" erantzun nion. "Ba ordun eztau zer diskutituik" bukatu zuen "hasieratio esan genun bezela edo bik gora iristen gea edo bik behera juten gea". Bapatean espedizioan galdutako talde sentimentua berreskuratu nuen.

Beheraka hasi eta gutxira katalanak topatu genituen: ¿Qué pasa?" Galdetu zigun Xavik "No sé, me encuentro torpe y tengo la cabeza revuelta, como en una nube, y antes de que vaya a más hemos decidido darnos la vuelta" erantzun nion. "En esta montaña la altura es así" erantzun zigun "habéis hecho bien, más vale darse la vuelta a tiempo". Katalanei zorterik onena opa eta beheraka jarraitu genuen. "Portezuelo del viento" zeharkaldian zehar beste bi mendi-gidariekin gurutzatu eta harrituta gelditu ziren itzultzeko erabakia hartzeagatik: "tampoco se le ve tan mal" esan ziguten. Lurrean botata zituzten bezeroak ikusi genituenean "enaiz harritzen" esan nion anaiari "hoikin konparauta ni kriston ondo nau".

Portezuelo del viento zeharkaldiaren amaieran. Argazkian igoeran atseden hartutako behatz itxurako harkaitza ikusi daiteke, baita La cueva eta Canaletaren hasiera ere.


Mendi-gidariak atzean utzi eta nolabaiteko haserre sentsazioa sentitu nuen. Etxean behin eta berriz esana nuen, gailurrera ez iristekotan, material edota prestaketa fisiko ezagatik izango balitz izugarri izorratuko ninduela. Kasu honetan aklimatazio faltagatik izan arren, goizean azkarregi hasi nintzelako nire buruarekin haserretu nintzen: "Tontoa!!!!!" Pentsatu nuen behin eta berriz.

Hala ere haserre honek ez zuen 50 metro baino gehiago iraun eta, bi anaiok batera hasi eta azken muturreraino elkarrekin iritsi ginela ulertu nuenean, gorputz osoa hotzikara batek zeharkatu eta, malkotan urtuta, elkar besarkatu genuen. Honelako azken besarkada 1996ko martxoaren 27an izan zen, ama lurperatu genuen egunean, kanposantuko sarreran. Ez dut sekula jakingo gailurrera iritsi izan bagina zer gertatuko zen baina nire gailurra dudarik gabe momentu hura izan zen. Anaiarekin emandako besarkadak barruan nituen korapiloak askatu eta, ezinbestean, Aconcaguara igotzeko izango genuen saiakera bakarra amaitu zela onartu nuen.

Independencia kanpamentura jaisten. Egurrezko eraikina argazkiaren ezkerrean eta azpian ikusi daiteke.


Zeharkaldiaren amaieran Ospitaletik eramandako Osakidetzako banderatxoa plumiferoko poltsiko batean nuela gogoratu eta, lankideei hitz eman bezala, bidea alde batera utzi genuen Independenciaren gaineko gain batean argazki batzuk egiteko.

Osakidetzako bandera eskutan.


Beste argazki bat Aconcagua atzean dudala.


Independenciara indarrez iritsi eta atsedenik hartu gabe beherako bidea hartu genuen hirugarren kanpamentura ahalik eta azkarren iritsi nahi genuen eta. Ehun metro inguru jaitsita, bide okerrean geundela konturatu nintzen: "ez genun ba falso polakos-eko bidea hartuko ez?" galdetu nion anaiari. GPS-a motxilatik atera eta "joer, egie da" erantzun zidan. Momentu batez Colerara iristeko bide zuzenen bat bilatzen aritu ondoren anaia aurreratu eta, une baten ondoren, egokiena jaitsitako bidea berriro ere igotzea zela erabaki zuen. Igo nituen metro eskasak oso luzeak egin zitzaizkidan. Fisikoki leher eginda sentitu nintzen eta ohiko bidera itzultzea izugarri kostatu zitzaidan: "hasieran zalantzak nitun buelta azkarregi hartu izan genun edo ez, baña malda hoi nola igo zenun ikusi nunen ez nun zalantzaik izan" esango zidan anaiak ordu batzuk beranduago. Independenciatik beherako bidea luzea egin zitzaidan, nekearen ondorioz behin baino gehiagotan estropezu eginez: Hala ere nolabaiteko askatasun eta bake sentsazioa nuen eta espedizioan zehar motxilan eramandako haserre guztiak desagertu zirela sentitu nuen. Ez dakit Colerara zein orduetan iritsi ginen baina iritsi bezain pronto botak kendu eta lo zakuaren gainera bota nintzen.

Hau guztia gertatzen zen bitartean Ibon hala nola "La Cueva"-ra iritsi zen. Arkaitzek ikusi zuenean bera gailurrerako bidea hartzen zuen bitartean Ibon bertan zain gelditzeko esatea burura etorri zitzaion. Azkenean ez zion ezer esan ibilaldiaren hasieran gauza bera esan eta Ibonek ezezkoa esan ziolako.

La cuevatik gora biak batera hasi arren, Ibon berehala atzean gelditu zen. Canaleta igo eta Guanacos ertzara iritsi zenean Arkaitzek txakalaldi bat izan zuen: "momentu baten buelta hartzeare pentsatu nian" esango zigun Colerara iritsi zenean. Motelago zihoan mendizale talde bat ikusi eta, beraien abiadura jarraituz, metro batzuk gehiago igo ondoren txakalaldiari buelta eman zion. Urtarrilaren 7an, Euskal Herrian asko eta asko kalean edo siestan egongo ziren bitartean, Arkaitz mendi handiekin zuen zorte txar eta madarikazioari buelta eman eta Aconcaguaren gailurrean dagoen aluminiozko gurutzera iritsi zen.

Gailurrean Ibonen zain zegoela hainbat argazki egiteko denbora izan zuen.

Ibon Canaletatik atera ondoren, atzean Aconcaguaren Hego horma ikusgarria.


Ibon lurrean eserita mendizale baten animoak jasotzen.


Ibon atzetik indar guztiak emanez edo indar guztiak emanda zetorren. Gorputzari azken energiak lapurtuz 13:30etan gailurrera balantzaka iritsi zen.

Ibon azken metroetan.


Ezin dut imajinatu biek sentituko zuten zoriontasuna zenbatekoa izango zen baina pentsatzen dut ikaragarria izango zela. Ibone etxetik eramandako familiaren argazkia motxilatik atera eta Aconcaguako gurutzearen ondoan Arkaitzen argazki kameraren aurrean harro eta zoriontsu jarri zen. Mendizale bati bioi argazki bat egiteko eskatu ondoren Arkaitz gailurreko argazki gehiago eta bideo bat egin ondoren beheraka jaisteko prestatu ziren. Zoriontasunaren gainetik Arkaitzek kezka bat zuen: "Jaisteko nola hau?" Galdetu zion Iboni."Haber si no la lío" izan zen bere erantzuna.

Gailurrean familiaren argazkiarekin, momentu hunkigarria dudarik gabe.


Ibon eta Arkaitz gailurrean zoriontsu.


Hirugarren kanpamentura iritsi eta Iker berehala lauontzat elurra urtzen hasi zen. Ni kanpin-dendaren sarreran eserita nengoen Ikerrek pasatzen zidan likido guztia edaten, fisikoki oso nekatuta. Baina gehien kezkatzen ninduena buruan hodei edo puxika bat izango nueneko sentsazioa zen, 6.600 metroetara nuen berbera, eta nahiz eta 600 metro galdu, sentsazio hau ez arintzeak kezkatu ninduen. Buruko edema arin baten hasiera izango zenaren beldurrez dendan sartu eta Edemox pastilla bat hartu nuen. Dendan nengoela Elenak (Ospitaleko botikariak) dexametasonari buruz esan zidana gogoratu nuen: "ezer ez badezue ez dizue kalterik egingo, edemaren bat badezue aldiz, arinduko dizue". Botikina berriro ireki, dexametasona anpulu bat atera eta Ikerri ipurdian injekzioa jartzeko eskatu nion. Injekzioa jarri ondoren dendan etzan eta lo gelditu nintzen.

Arkaitz Ibonekin kezkatuta zetorren. "Biden kontzentrau hai, biden kontzentrau hai" esaten zion behin eta berriz balantza egiten zuen bakoitzean lurrera ez joateko. "Portezuelo del Viento" zeharkaldian argentinar mendi-gidari batekin gurutzatu eta soka edo kordinorik ba zuen galdetu zion, Ibon gerrian lotu eta jaitsiera aseguratzeko. Ibonek sokarekin lotu nahi zuela entzun zuenean buelta hartu eta "niri ez didazu soka batekin lotzen" erantzun zion. Arkaitzek hau kontatu zigunean Juanito Oiarzabali ez dakit zein zortzimilakoan gertatu zitzaiona burura etorri zitzaidan. Gailurretik bueltan dena emanda zetorren eta, xerpek oxigenoa eman nahi arren, maskarila aurpegitik kentzen zuen dexametasona injekzioak jartzeko eskatuz. Harrotasunaren mugak misteriotsuak izan daitezke.

Ordu erdi pasatxoan lo egin ondoren, Edemoxegatik edo, berriro ere pisa fundamentuz egiten hasi (igoera osoan behin bakarrik egin nuen) eta hidratazioarekin batera gainean nuen tontoaldiari buelta ematen hasi nintzen.

Arratsaldeko laurak aldera Arkaitz kanpamentura iritsi zen. Oso nekatuta zetorren eta gailurrera iritsi zirela esan zigunean anaia eta biok besarkatu eta zoriondu genuen. Izugarri poztu nintzen gailurra lortzeagatik, merezi zuen eta. 200 metro atzerago Ibon balantzaka zetorren, pausu batzuk eman eta lurrera erortzen, energia guztiak erreta, mozkor baten moduan. Colerara erabat errendituta iritsi zen eta besarkatu genuenean ia lurrera ere bota genuen. Motxila lurrera bota eta arratsalde osoan eserita edo etzanda pasa zuen.

Ibon eta Arkaitz hidratatzen ziren bitartean anaia eta biok aurrean genuen ikuskizuna aho zabalik ikusi genuen. Arratsalde osoan zehar, mendi-gidariak itxuraz jaisten ziren bitartean, bezeroak zonbi taldeak bezala jaisten ziren, batzuk zutik juxtu-juxtu mantenduz. Gure ondoan denda zuen mendizale batek atentzioa bereziki deitu zidan: lurrean belauniko, kamera geldoan mugituko balitz bezala, mendiko botak kentzeko ia hamar minutu behar izan zituen. Botak kendu eta dendaren sarreran bota ondoren, lau hanketan dendaren barruan desagertu zen.

Arratsaldekoa ikuskizun beldurgarria iruditu zitzaidan eta zer pentsatua eman zidan: Gailurra lortzeagatik zer emateko prest gaude? Ez dut uste munduan mendirik dagoenik modu horretan jaistea merezi duenik, nahiz eta pastelaren ginga jan gabe utzi.

Gauzak zeuden bezala ez geunden Plaza de Mulas kanpamentura jaisteko moduan, honegatik Coleran gelditzea onena zela erabaki ondoren, soberan genuen janari guztia estera baten gainera bota eta Arkaitzen dendan elkarrekin afaltzea erabaki genuen. Afarian, Ibonek igoeran pasatako zailtasunak eskuetako hotzak sortzen zion minari egotzi zion. Canaletan medizale batek eskuak berotzeko gailu batzuk eman ondoren hobe sentitu zela esan zigun: "Ibon, no te engañes" izan zen gure erantzuna. "Erizain bezela esateizut, ez Smithy bezela, gaur larri ibili zea ta asko arriskauzu, nere ustez gehiegi" esan nion. Oso konbentzitua ez zegoenez Arkaitzek gailurrera iristerakoan grabatu zion bideoa erakutsi zion: "Joder pues estaba convencido que no estaba tan mal" esan zigun. Afarian zehar oraindik ez nuen ondo ikusten eta, ni bezala, Edemox eta dexametasona hartzeko gomendatu nion. Hasiera batean ezezkoa esan arren, hurrengo orduetan hainbeste tematu ginelako edo azkenean botikak hartu zituen.

Soberan gelditu zen janaria Arkaitzen dendan utzi eta dendara itzuli ginen. Lo egin aurretik Elizabeth Kübler-Ross medikua burura etorri zitzaidan. Kübler-Ross oso ezaguna da urteetan mundu osoan eriotzaren ateetara zeuden gaixoekin egindako lanarengatik. Eriotzaren dolua bost pausuetan ematen dela deskribatu zuen: Ukapena, negoziazioa, haserrea, depresioa eta onarpena. Beti pentsatu dut bost fase hauek eriotzaren aurrean ez ezik bizitzaren edozein galeraren aurrean ere ematen direla eta, modu batean edo bestean, igoeran fase hauek guztiak bizi nituelaz ohartu nintzen. Iñaki Ochoa de Olzak esaten zuen moduan ginga jan ez arren pastel osoa janda nuen bai, baina ginga ez jatearen dolua pasa behar nuen. Pentsamentu hauetan mugilduta lo gelditzen hasi nintzen Aconcagua, Ama-lurra, Jainkoa  eta nire buruarekin bakea berriro ere eginez.


Baina Aconcaguak oraindik ezusteko bat gordeta zuen...



Amaitzeko, nahiz eta gailurreraino ez iritsi, gailur eguneko ibilbidea deskargatu nahi baduzue.


Powered by Wikiloc


iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina