AZKEN 10 SARRERAK

2016/11/05

GRAND ASTAZOU (3.71 metro) ETA PETIT ASTAZOU (3.012 metro), PINETATIK (2016/10/29)

Gavarnie ezagutu nuenean maitemindu nintzen, frantziar Piriniotako txoko izkutu honetan distantzi motzak eginaz izugarrizko parajeak ezagutu daitezke eta: Col de Tentes, Troumouse eta Gavarnieko zirkoak, Ossue lakuaren inguruak... Herritik atera gabe, bertatik ikusten den ingurunea ikusgarria da benetan eta nolabaiteko leku basatiaren kutsua ematen dio. Gavarniera joan nintzen lehen egun honetan mendi goienetan elurra oraindik ikusten zen. Denei aho zabalik begira ari nintzela, Astazouak eta beraien arteko Swan korridorea ikusi eta "a ze nolako mendi puskak!!!!" Besterik ez zitzaidan burura etorri.

Astazouak Gavarnietik, a zer nolako mendi puskak!!!


Mendi hauek, Pirinioetako beste mendi batzuekin gertatzen zaidan bezala, lehen aldiz ez ohiko bide batetik igo nahi izan ditut beti: Grand Astazou Swan edo Oublié korridoretik eta Petit Astazou Swan korridore edo ipar-mendebaldeko ertzatik. Bi Astazouak egun berean igotzekotan Tucarroya aterpetik ipar-mendebaldera doan ertzetik igo nahi nuen, bidean Tucarroya tontorra ere igoz.

Anaiari Astazouak Pinetatik igotzeko aukeraz hitz egin nionean goian azaldutako azken aukera proposatu nion, hau da, Tucarroya aterpetik doan ipar mendebaldeko ertzatik igotzea. Baina Arkaitzekin kontsultatu eta gero, izan zitekeen elurra batetik, eta ibilbide hau egunean egiteko luzeegi izan zitekeela bestetik, baztertu egin genuen. Gainera, udazkena izan eta egunak motzak izateagatik, ibilbidea ilunpean hasi eta amaitzeko arrisku handia genuen.

MAT taldeari hainbat Whatsapp bidali ondoren Asier ere animatu zen, Leku aldiz, alaba gaixorik, etortzeko penarekin geldituko zen. Beste baten izan beharko da artistaaaa!!!!

Ibilbidea modu honetan antolatu genuen: ostiralean Pinetako aterpean lo egin eta larunbatean bi Astazouak Pinetatik doan ohiko bidetik igo.

SARRERA

Astazou mendiak Gavarnie zirkoaren lehen mendiak dira. Ipar edo hegoaldera duten kontrastea izugarria da: iparraldera izugarrizko horma bertikalak dauden bitartean, hegoaldetik aldiz malda "gozoak" dituzte.

Ez dago argi nor izan zen mendi hauetara igo zen lehen mendizalea, baina dokumentatua dauden lehen igoerak hauek dira: Petit Astazoura Russell eta Célestin Passet 1.879 urtean eta Grand Astazoura Brulle, Bazillac, De Monts eta Célestin Passet 1.888an, denak pirineista ezezagunak, jejeje.

Swan korridorea lehen aldiz Francis Swan eta Henri Passet-ek igo zuten 1.885 urtean gailurrik egin gabe.

Petit Astazoura doan ipar-mendebaldeko ertza ezagun eta errepikatua Célestin Passet, René D'Astorg, Hneri Brulle eta Hyppolite Coutardek eskalatu zuten lehen aldiz 1.892eko abuztuaren 2an.

Mendi hauetan pirineista handienek beraien bideak ireki dituzte: Cadier anaiak, Robert Ollivier (bai, Ollivier gida famatuko egilea) eta Jean Arlaud berak, besteak beste, beraz, historia handiko mendi batzuen aurrean gaude, igotzea merezi duen horietakoak.

JARRAITUTAKO IBILBIDEA

Esan bezala, Astazouak Pinetatik doan ohiko bidetik igo genituen. Honetarako, Pinetatik Pinetako balkoira igo, eta hemendik, mendebalde ipar-mendebalde norabidea jarraitu genuen Marbore lakua atzean utziz. Grand Astazoura, Swan lepora zuzen doan kanal bat igo eta hemendik ertza jarraituz igo ginen. Petit Astazoura igotzeko aldiz, bi Astazouak lotzen dituen ertza jarraitu genuen.

Amaitzeko, Petit Astazoutik Astazou lepora jaitsi eta hemendik berriro ere igoerako bidearekin bat egin genuen.

IBILBIDEAREN DATU BATZUK

- Luzera: 22 kilometro.
- Punturik baxuena: Pineta, 1.285 metro.
- Punturik altuena: Grand Astazou, 3.071 metro.
- Metatutako desnibel positiboa: 1.875 metro.
- Igotako mendiak: 2.
- Ura: Ibilbidean bi iturri topatu genituen, lehena Pinetatik gora doan pista itsurako bidean eta bigarrena aska batean. Dena den, bidean topatuko ditugun errekatxoetan ura hartzeko aukera izango dugu.
- Zailtasuna: Gailurren arteko ertzak kontuz ibiltzea eskatzen du, batez ere elurrarekin badago. Ez da ertza zail bat eta IIko pausu isolatuak ditu, batez ere Grand Astazoura doan ertzan, baina Gavarnie aldera dagoen erorketa bertikala da. Guk ertza osoa mistoan topatu genuen eta Petit Astazoura doan ertza Grand Astazoura doana baino errazagoa iruditu zitzaigun. Elurrik gabe ez dakit zein zailtasun izango duten.
- Eramandako material teknikoa: Kranpoiak eta pioleta. Ibilbidea udan elurrik gabe egin daiteke baina guk egin genuenean ez dut uste kranpoi eta pioletik gabe igotzerik izango zenik.
- Ibilbidea egiteko pasatako denbora: Zortzi ordu eta berrogeita bost minutu, atsedenaldi eta "galduta ibilitako denbora" kontutan izanda, jejeje.

Ibilbidea deskargatu nahi baduzue. Ibilbidetik "galduta" ibili ginen zatia ezabatu eta bide zuzena jarri dugu.


Powered by Wikiloc


KOTXEA UZTEN DEN LEKURA IRISTEKO

Esan bezala, gu ostiralean Pinetako Aterpean lo egin eta irteera larunbatean egin genuen.

Aterpera nola iritsi. Goierritarron kasuan aterpera iristeko bi aukera ditugu: Frantziatik Bielsako tunela zeharkatuz edo Espainiatik. Bata nahiz bestetik joanda ere lau ordu inguruko ibilbidea izango dugu. Guk bigarren aukera hartu genuen. Honetarako, A-1 errepidea hartu beharko dugu, Altsasu parean utzi eta Iruñara doan A-10 autobia hartzeko. Irurtzun parean AP-15a lehenik eta A-15a ondoren Iruñaraino jarraituko ditugu (Irurtzunen Andoainen AP-15 autobidea hartu duten mendizaleekin bat egingo dugu). Noain parean gaudenean A-15 autopista utzi eta 82garren irteera hartuko dugu, "Zangotza/Huesca"-ra doana, eta errepide hau jarraituz Jacara iritsiko gara. Zati honetan A-21 eta N-240 errepideak tartekatuko ditugu, oraindik A-21 errepidea ez baita Jacaraino iristen.

Jacan Sabiñanigora doan N-330a, N-330 eta E-7 errepideak jarraituko ditugu. Sabiñanigo parean N-330 irteera (Sabiñanigo/Yebra de Basa/E-7/Sardas/Larrede/Las Margas) hartuko dugu eta honen ondoren datorren biribilgune handian Fiscal herrira doan N-260 errepidea. Fiscal herria atzean utzi ondoren Ainsara iritsiko gara. Ainsan, Bielsa eta Frantziara doan A-138 errepidea hartu eta Bielsa herria pasatu eta berehala ezkerrera doan bidegurutzea hartuko dugu HU-V-6402 errepidea hartu eta Pinetara iristeko. Errepideak Bielsan sartu eta berehala eskuinera 180 graduetako bihurgunea egiten du (gu hemen ia nahastu egin ginen) eta bihurgune honetatik 12 kilometro ingurura Aterpera joateko bidegurutzea gure ezkerrean ikusiko dugu.

Lehen aldia zen aterpe honetan izaten ginela eta asko gustatu zitzaigun: 71 mendizaleentzako lekua, urte osoan gordeta, dutxak ur beroarekin eta sukalde bat norberak bere afaria egin nahi badu erabili ahal izateko. Literak launaka daude, argi propioa duten gela txiki antzeko batzuetan, nolabaiteko intimitatea gordez. Erreserbak telefonoz (974 50 12 03) edo web orri honetan egin daitezke. Afaldu, gosaldu eta lo egiteagatik 25 euro inguru ordaindu genuen.

Kotxea utziko dugun Pinetako aparkalekura iristeko. Aterpetik atera eta HU-V-6402 errepidea 2 kilometro inguruan jarraituko dugu, Cinca erreka gurutzatu eta bertako aparkaleku handira iristeko.

DESKRIBAPENA

Ordiziatik arratsaldeko lauak aldera atera eta Arkaitz Iruñako Zuhasti Zerbitzu gunean jaso ondoren, Pinetako aterpera gaueko zortzirak pasatxoan iritsi ginen, ilunpean, afariak eman baino ordu erdi lehenago. Itziri aterpera iritsi berriak ginela abisatzeko deitu eta logelara lo egiteko trasteak eraman ondoren afaltzera joan ginen. Salda beroa, bainak lukainkakin, saltxitxak patata frijitu eta piperbeltz saltsakin eta yogurt-az osatutako afari goxoaren ondoren, izarrak begiratzea kalera atera eta, hotzak jotzen hasi zuenean, lotara joan ginen. Hasiera batean gure asmoa goizeko zazpiretako martxan egotea zen, baina, aterpean goizeko zazpirak baino lehen gosaririk ematen ez zutela esan zigutenean, irteera atzeratzea erabaki genuen.

Gaua aterpeetako gau tipikoa izan zen: batzuen zurrungak, besteen mugimendu eta hotsak eta goizeko bostetan esnatu eta, zarata egin ondoren, alde batera eta bestera trasteekin hasi eta goizeko seiak arte joaten ez direnak, jejejeje.

Gu goizeko seiak eta erdietan esnatu, traste guztiak kotxera eraman, gosariari errepaso majoa eman, aterpeko zaintzailearekin kontuak egin eta, kotxeko kristalari izotza kendu ondoren, zazpiak eta erdi baino lehen Pinetako aparkalekura iritsi ginen, tartean erbi bati hiltzeko moduko sustoa emanez, jejeje.

07:45, Pinetako aparkalekua, 1.285 metro. "Gradu bat zero azpitik" esan zuen Arkaitzek kotxeak adierazten zuen tenperatura begiratu ondoren. "Oain izatea momentu hoi kotxen kanpon baño hobe izateena" erantzun nion. Kotxetik traste guztiak hartu, bota berriak jantzi eta ilunpean martxan jarri ginen: "gaur botak estrenatzeittut" esan zigun Asierrek. "Baita guk ere, jejeje" erantzun genion Iker eta biok batera. Ibilbide luze batean bota berriak estreinatzea ez da komenigarria izaten, baina ez zen lehen aldia bota hauek genituenak eta arazorik izango ez genuela ziur geunden.

Ibilbidea hastear...


Bederatzi urte ziren Pinetako aparkalekuan izaten ez nintzela. Orduan Josu, Asier eta hiruok Monte Perdidoren iparra eskalatu genuen igoera eta jaitsiera egunez eginez, Pinetako Balkoian bibak egin genuen eta. Oraingo egoera ezberdina zen, dena ilunpean, gure buruko linternek argitzen zuten tarte txikia ezik.

"Llanos de La Larri"-ra joateko pista itsurako bide zabala utzi eta "Camino Marbore" adierazten duen bidea jarraitzen hasi ginen. Gogoan nuen Pinetatik gora zihoan bidea zabala zela, honegatik hartu genuen bidea estua zela ikusteak harritu ninduen: "ondo goaz?" Galdetu nion anaiari. Ikerrek GPS-a atera eta: "erabat desbiau gea, ezkerreago jun beharren gare" esan zigun. Errekatxo lehor bat eta basoaren erdian hitoaz adierazitako bidexkak jarraituz, ez dakit zenbateko itzulia egin ondoren bide zuzenera iritsi ginen. Jaitsieran ikusiko genuen hartu beharreko bidea La Larrira doana zela. Hala ere "Camino Marbore" Pinetako Balkoira doan bidearekin bat egiten duela ere uste dugu.

Pista itsurako bidean gora eguna argitzen hasi eta buruko linternak itzaldu genituen. Linternak motxilan gordetzeko momentua arropa eranzteko aprobetsatu genuen, beroa sentitzen hasiak geunden eta. Argitasunak lehen aldiz inguratzen gintuen edertasunaz gozatzeko aukera eman zigun: pago, gorosti, urki, hagin eta izeiaz nahastutako mila koloreetako basoa eta Cinca ibaiaren saltoen burrunba.

Gehiegizko arropa kentzeagatik genuen freskuran martxan berriro jarri, Cinca errekaren gaineko zubi sendoa zeharkatu eta 50 metro beranduago ezkerrera doan bidexka hartu genuen. Oraindik ez genekien baina bide hau hartzea baino hobea da beste 200-250 metroetan pista jarraitu eta ezkerrera doan beste bidexka bat (indikazio postea dauka), igoera zuzenagoa eta galtzeko arrisku gutxiago dauka eta. Bigarren bide hau izan zen jaitsieran jarraituko genuena.

Pista itsurako bidea utzi genuen lekua, Cinca errekaren gaineko zubia ikusi daiteke.


Guk jarraitutako bidexka nahiko nabaria da eta jarraitzeko arazorik ez dauka. Basoan metroak erraz irabazten joan ginen eta tartean gurekin batera aterpean lo egin zuten Amurrioko bikote bat aurreratu genuen.

Bidearen lehen metroetan oso nabaria da.


Cinca erreka eta izen bereko ur-jauzia. Paraje hauek ikusgarriak dira benetan.


Baina metroak gora egin ahala, ez dakigu lur jausien eraginez edo, bidearen nabaritasuna galduz joan zen bidearen arrastoa galdu zen arte.

Atzera begirada, udazkena pil-pilean.


Hau gutxi ez bada, tarte honetan Iker bistatik galdu genuen: "joer, manda huevos, GPSa duna aurretio ta gu atzen galduta" esan nion Arkaitzi. Telefonoa hartu eta Ikerri deitu nion: "nun zare?" Baina ezin izan nion entzun deia moztu egiten baitzen. Nola hala bide arrasto batzuk jarraitu eta 5-10 minutuetako "noraezearen" ondoren Pinetako balkoira doan bidera iritsi ginen, jaitsieran jarraituko genuen bide berberara.

Bidean geundela Iker nire atzetik agertu zen: "nun kristo sartu zea?" Galdetu nion. "Ba biden gelditu naiz erropa kentzea ta nere aurretio pasa zeate. Ikusiazuela pentsauet" erantzun zidan "ta oain zuen atzetio korrikan igo naiz". "Esaten non ba, GPSa daukenak ihes in ta aurretio junda zeola" erantzun nion.

Denak berriro elkartuta hemendik gora jarraitu beharreko bidetik galdu gabe joan ginen, jejeje.

Eguzkiaren lehen izpiak mendi goienetan.


Cincaren ur-jauzia urre eta ezti koloreetan.


Oharra: Hasieran galduta ibili ginen tartea eta bidean egindako ibilbide "okerra" deskargatzeko jarritako ibilbidetik kendu ditugu ibilbidea "garbiagoa" izateko.

Basoa atzean gelditzen hasi zen lekuan aska batera iritsi eta hidratatu eta atsedentxo bat hartzeko aprobetsatu genuen: "Bazpare badeu hemendio gora poliki jutea kriston malda dauta" esan nion anaiari "hemendio igo nintzenen kristona sufritu nun". Arkaitz eta Asier aurretik, gu abiadura lasaiago bat hartu genuen hemendik gora tentetzen joaten den bidean.

Askan atseden hartzen.


Askatik Pinetaren edertasunaz gozatzeko aukera izan genuen eguzkiaren izpiak oraindik izkutuan izan arren.

Askatik gora gutxi gora behera jarraitzen den bidea.


Martxan jarri eta denbora gutxian Cincaren ur-jauzira doan bidegurutzera iritsi ginen: "gu goraka goaz, jejeje" esan nion anaiari.

Cincaren ur-jauzira doan bidegurutzea.


Malda handiak igotzen direnean lurrera begiratzeko ohitura izaten dugu, aurretik duguna ikusi nahiko ez bagenu bezala. Udazkeneko egun batean Pinetako balkoira egunsentiarekin batera igotzeko aukera eta zortea baduzue, lurrera begiratu baino noizik eta behin atzera begiratzea gomendatzen dizuet, atzean irekitzen den parajea benetan ikusgarria da eta.

Eguzkia badatorrelaaaaa!!!!.


Lehen eguzki izpiak ateratzen hasi zirenean Pinetaren edertasuna pil-pilean jarri zen. Eguzki izpien zeharkako argitasunak basoei urre eta ezti kolorea eman eta mendiaren handitasun eta pakeaz disfrutatzeko une motz baino sakona bizitzeko aukera izan genuen. Bitan pentsatu gabe mugikorra poltsikotik atera, momentua argazki batekin harrapatu eta Itziri bidali nion, argazkiarekin batera sentimentua ere bidaliko banu bezala.

Itziri bidali nion argazkia.


Momentu eder honek indarberritu eta tenperatura pixkanaka igotzen hasi zen.


Poliki-poliki, konturatzerako Lera mendatera doan bidegurutzera iritsi ginen: "Zemuz?" Galdetu nion anaiari. "Oaingoz ondo baña eguzkie earki jotzen hasi da" erantzun zidan.

Lera mendatera doan bidegurutzean.


2.007an sufritu nuena gogoan, oraingoan ez zitzaidan malda hain gogorra egiten ari eta, nahiz eta hauspoa lasai-lasai eraman, aurretik genituen mendizaleak geroz eta gertuago genituela ikusten nuen. Egia da baita ere oraingoan orduan baino arinago nindoala, soka, eskalatzeko trasteak eta bibak egiteko materialik gabe.

Oraingoan igoeraz ederki gozatu genuela esan beharra daukat.


Une batez malda zertxobait baretu eta Pinetako balkoitik jaisten den errekatxoan aurpegia freskatzeko aprobetsatu genuen. Hala ere, lasaitasun honek ez zuen asko iraun, errekatxoa zeharkatu ondoren malda berriro ere tentetzen da eta.

Asier eta Iker errekatxora iristen, Arkaitz dagoeneko han dugu zain. Argazkian jarraitu beharreko bidea margotu dut.


Errekatxoaren ondoan dagoen mugarritik behera egindako argazkia.


"Bufff, galtzak moztu in behar dittut" esan zidan Ikerrek kremaiera bidez mozten diren galtzak askatzen hasita. "Bai, bero dau, joe abuztue emateo" erantzun nion. Ikerrek kremailerak askatu eta galtza motzetan gelditu zen: "oain bai, a ze freskura goxoa".

Iker galtzak moztuta igoeraz gozatuz.


Pinetako balkoira iritsi aurreko malda mila zetaz zeharkatua dago, Frantziako Tour-eko Alpeetako mendateen modura.

Zetak dauden zatian.


Tour-eko txirridulariak bezala hanketan plater txikia eta piñoi handia jarri eta ttirri-ttarra Pinetako balkoira iritsi ginen.

Balkoira iristen.


Azken metroak.


10:25, Pinetako balkoia, 2.520 metro. Monte Perdidoren iparra ikusi nuenean atzera begiratu eta "honea iristen zeanen flipau inbehazu" oihukatu nion anaiari. Balkoian denbora osoan aurretik izan genuen mendizale bikotea harrapatu eta Ikerren zain nengoen bitartean argazki batzuk egin genizkien.

Iker balkoira iristen, ezkerrean Marbore Zilindroaren ipar aurpegia.


"Ostia, a ze pasadaaaa!!!" Esan zidan anaiak balkoira iritsi zenean. "Ya te digo" erantzun nion. Perdido eta Zilindroren ipar aurpegiak atze-oihal inprobisatu eta pribilegiatu moduan, argazki batzuk egin eta, zertxobait jan eta hidratatu ondoren, aurrera jarraitu genuen.

Iker Pinetako balkoian, atzean Monte Perdidoren iparra.


Pinetako balkoitik gora bidea gozoa da nahiz eta, konturatu gabe, metroak irabazten joan. 2.007an dena elurrez estalia zegoen, oraingoan aldiz harkaitz bloke handiak elurrez biluzik topatu genituen.

Pinetako balkoitik gora.


Bideak galtzeko arriskurik ez dauka eta, mendebaldeko norabidearekin, mugarrien atzetik erraz jarraitu genuen, harkaitz bloke handiak alde batetik eta bestetik inguratuz.

Monte Perdidoren iparra, ikusgarria benetan.


Balkoitik 15-20 minutuetara Marbore lakuaren euste-hormarekin topo egin genuen: "Beida, han atzen Tucarroyako aterpea ikustea" esan nion anaiari parean genuen harkaitz hormaren erdiko pitzadura nabaria seinalatuz.

Marbore lakua eta honen atzean (itzalpean dagoen pitzadura nabarian) Tucarroya aterpea.


Argazki pare bat egin eta lakuaren euste-hormaren gainetik jarraitu genuen: "fijau altzeate putzuk izoztuta zerekela?" Esan zigun Arkaitzek. Nahiz eta eguzkiagatik gorputzean beroa sentitu, Arkaitzek esan bezala putzuak milimetro pare bateko izotzak estaltzen zituen: "ba hau hola badau ea nola daun goiko elurrek" pentsatu nuen.

Tucarroya aterpetik Grand Astazoura doan ertza. Hurrengo batean izan beharko du, jejeje.


Metroak irabazten, dagoeneko bi Astazouak eta Astazou lepoa bistan ditugu.


Hemen nator ni, jejeje.


Euste-horma atzean utzi eta, ehun bat metroetara, bihurgunetxo baten ondoren laupabost hegazti zuri lurretik altsatu ziren: "ostia, eper elurtarrak!!!" Oihukatu nien. Orain arte Frondiellatan ikusita nituen, baina oso urruti, eta lehen aldia zen hain gertu ikusten nituela. Eperretako batek, honetaz konturatu izan balitz bezala, oinez jarraitu eta gu geunden lekutik 15 metro ingurura gelditu zen argazki-kamera atera eta argazkia egiteko aukera emanez.

Eper lurtarra.


Eperrak ikusitako lekutik aurrera elurrak harkaitzari pixkanaka-pixkanaka tartea irabazten joan zen. Hasieran, elur gogorra ez zapaltzeko, harkaitzetik harkaitzera mugitu eta salto eginez joan ginen, baina azkenean elurretan sartzea besterik ez zitzaigun gelditu. Hala ere, malda gutxiko lekuan geundenez, kranpoirik ez jartzea erabaki genuen. Bidexka eta mugarrien erreferentziarik gabe, parean genuen Astazouen lepoa hartu genuen erreferentzi bezala. Bueno, Astazouen lepoa eta aurretik zihoan mendizale taldetxoa ere, jejejeje.

Elurrak pixkanaka harkaitzari tartea irabazi zion.


"Eguzkitako krema eman beharren gare bestela komerik izango ditteu" esan nion anaiari. Elurra zeharkatzen zuen errekatxo batera iritsi ginenean, motxilak kendu, hidratatu, zerbait jan, eguzkitarako krema gorputzaren txoko guztietan eman (eguzkia eta elurra konbinatzen direnean erredurentzat ez baita gupidarik izaten, jejeje) eta argazki batzuk egiteko aprobetsatu genuen: "Joer, a ze hotza menditio datorren ude", esan zuen Asierrek, "ta ze ondo sartzean" erantzun nion. Aurpegi eta besoak kremaz zuritu ondoren martxan jarri ginen.

Atseden hartutako errekatxoan.


Astazouetara hurbiltzen ginen heinean bien arteko distantzia zein luzea den harritu ninduen. Gavarnietik ikusita bata bestearengatik gertuago daudela dirudite eta bien arteko tartea ibilaldi motz bat zela uste nuen: "Oain entenditzet jendeak Swana igotzen dunen zeatio punta bakarra igotzen duen" pentsatu nuen.

Grand Astazou-a gure eskuinean gelditzen hasi zenean, Arkaitz harkaitz batean eserita gure zain zegoela ikusi genuen: "Swan-a indiagunetan korredore hortio jatsi izan gaituk" esan zigun diagonalean zuzen zihoan kanal bat seinalatuz, "zuzenen Swanen irteraño jutek".

Arkaitz eserita gure zain.


Hasieran zalantzan izan ginen zein bide jarraitu baina bi aukera genituen: Aukera bat Astazouen lepotik Petit Astazou igo, berriro ere jaitsi eta orain geunden lekutik Grand Astazoura igo eta jaistea zen, bien arteko ertza ekidinez: "Hemendio hastea deu ta bien arteko ertza kabroia badau jaitsi ta Astazou lepora igoko gea" proposatu nien bigarren aukera moduan. "Negatio nahi dezuena" esan zigun Arkaitzek. Hau entzunda motxila lurrera bota eta pioleta eta kranpoiak ateratzen hasi nintzen: "Ordun kranpoiak jarrikoitteu?" Galdetu zuen Asierrek. "Kanal hau igotzeko hobe izangoiau" erantzun zion Arkaitzek.

Swan leporaino igo genuen kanala.


"A ze kalamidadea!!!!!!" Oihukatu zuen anaiak kranpoiak motxilatik atera zituenean, "kranpoi automatikok ekarrittut semiak ekarri beharren" marmarreatu zuen. Kranpoiak jarri eta aurreko burniak boteetan nolabait eusten zirela ikusi zuen, baina pausu bat eman eta askatu egin zitzaizkion: "A ze putadea" esan zion Arkaitzek "kranpoirik gabe ezin izango haiz goraño igo". Anaiaren aurpegia iluntzen hasi zenean ideia bat bururatu zitzaidan: "eta Tensoplast-ekin aurretio lotzen baditteu? Igual buelta batzuk emanda aguantauko due". Motxilatik benda itsasgarria eta goraizeak atera eta Arkaitzek benda erditik ebaki zuen bi tira estu ateraz. Kontu handiz baino sendo kranpoien aurrekaldetik benda pasatzen joan eta hainbat buelten ondoren kranpoiak boteetara eutsi zituen. Kranpoien konponketan ari ginela Balkoian topatu genituen bi mendizaleak iritsi eta nondik igo behar ginen ikusita beraiek ere materiala prestatzen hasi ziren.

Konponketaren ondoren Iker metro batzuetan ibili eta kranpoiak ongi eusten zirela ikusita, soberan gelditu zen benda badaezpada gorde eta kontu handiz goraka hasi ginen.

Konponketaren emaitza.


Kanala ez da kanal maldatsua (30-35 gradu artean ibiliko da), baina hala ere poliki hartu genuen, batez ere Ikerrek, gora begiratu baino, begirada kranpoietan zuela: "zemuz dijo?" Galdetu nion kanalaren erdian, "oaingoz de puta madre" erantzun zidan. "Oain ere Osakidetzari eskerrak eman beharkoiozu, jejejeje" esan nion irrifartsu.

Kanalaren lehen metroetan.


Poliki baino tinko, konturatzerako Swan lepora iritsi ginen.

12:15, Swan lepoa, 2.964 metro. Atzera begiratu eta Monte Perdido, Zilindroa eta Marbore mendien ipar aurpegiak parez pare genituen: "leku hau espektakularra da" esan zidan Ikerrek.

Swan lepotik hegoaldera dagoen ikusmira.


Metro batzuk aurrera egin eta Arkaitzek Swan korridorearen irteera erakutsi zigun, eta honen azpi-azpian Gavarnie herria ere ikusteko aukera izan genuen.

Swan korridorearen irteera eta azpian Gavarnie.


Gavarnie gertuago.


Petit Astazou eta Vignemale Swan lepotik. Gailurrean mendizale batzuk daude.


Igotako kanala, bertan atzetik zetozen bi mendizaleak ikusi daitezke eta hauen atzean Marbore mendia.


Tragoxka bat ur hartu, inguruan nuen guztiari argazkiak egin eta bost minutuetako atsedentxoaren ondoren Grand Astazoura doan ertza igotzen hasi ginen.

Lepotik gora igotzen hasteko prest.


Ia hamar hilabeteetan jarraian oinak mendiko zapatiletara ohituak, bota erdi zurrunak eta kranpoiak jarrita eramateagatik lehen metroak baldar xamar egin nituen: "arraroa itteala kranpoiekin kresteatzen ibiltzea" esan nion anaiari, "ya te digo" erantzun zidan.

Arkaitz ertzaz gozatuz.


Pixkanaka konfidantza irabazten joan eta lehen 50 metroak beteak genituenerako konfidantza osoz gindoan. Ertza mistoan topatu genuen, tarteka harkaitza, tarteka elur gogorra (batez ere ipar aurpegian). Igoera pazientziaz hartu genuen, ahal izan genuen guztia harkaitzetik baino elurretik joanez.

Gailurrera iritsi aurretik egin behar diren trepadatxoetan.


Zailtasunaren aldetik ertza ez zitzaidan zaila iruditu, nahiz eta leku pare batean igotzeko eskuak erabili (II graduko zailtasuna edo), baina bai uste baino luzeagoa.

Ertzaren azken zatian.


20 minutuetako igoeraren ondoren, Grand Astazouren gailurrera iritsi ginen.

Iker gailurrera iristen.


Arkaitzek grabatutako bideo honetan bi anaiok gailurrera nola iristen garen ikusi daiteke.




12:35, Grand Astazou, 3.071 metro. "A ze parajek!!!" Esan zuen anaiak gailurrera iritsi zenean. Argazki kamera atera eta, Lekuk agindu zigun bezala, inguruak "metrailatzen" hasi nintzen. Pena izan zen Leku gurekin gailurrean ez egoteak eta, egia esan, faltan sentitu genuen: "Leku eongo balitz oain txapa montañerakin hasiko huan" esan zion Ikerrek Arkaitzi, "txapa montañera" bezala inguruko mendi guztiak identifikatzen ditueneko momentua dela argituz.

Hurrengo bost argazkietan gailurretik dagoen ikusmiraz gozatzeko aukera izango duzue:

Mendebaldera Gavarnie zirkoaren gaineko gailurrak eta Vignemale.


Hegoaldera Monte Perdido, Marbore Zilindroa eta Marbore.


Troumouse zirkoaren gaineko hirumilakoak eta Robiñera.


Urrutiago Posets inguruko hirumilako batzuk. Duela bost urte egun batzuetan denak igo genituen. Honen inguruko abenturak irakurtzeko hemen klik egin dezakezue.


Eta nola ez, gure Vignemale kuttuneko hirumilakoak. Hirumilako hauen guztien igoera ere blogean irakurgai duzue.


Amaitzeko, gailurretik 360 gradu eginez grabatutako bideoa.




Gailurrean hamabost minutu inguru inguruneaz gozatuz egon ondoren beherako bidea hartu genuen.

Gailurreko argazkia, Grand Astazou, 3.071 metro, eskuinean Vignemale.


Jaitsieran gure atzetik zetozen mendizaleetako batekin gurutzatu ginen, bere laguna beherago zegoen harkaitz batean eserita: "No lo ha visto claro y ha preferido quedarse allí" esan zigun. Bere lagunarengana iritsi ginenean "para ser mi primer tresmil con llegar hasta aquí ya tengo suficiente" esan zigun. "Joer ba zallena inda zeuken" esan zuen Asierrek atzean gelditu zenean, "ta igotzen hola ibili bada jaisten komerik izangoittu".

Jaitsieran eta Petit Astazoura igotzeko jarraituko genuen bidea.


Igoeran bezala kontu handiz jaitsi eta estuasunik pasa gabe Swan lepora itzuli ginen.

Petit Astazouren ipar-mendebaldeko ertza. A zer nolako meritua Passet eta konpainiarena 1.892 urtean igo izana.


13:10, Swan lepoa, 2.964 metro. "Ni igo gean lekutio nijek" esan zigun Arkaitzek "ez nijek ondo, konfiantza gutxi, katarrokin, etzekiat ba, baña batzutan burue etzijok ondo". Hau entzunda zalantzan izan ginen Petit Astazoura nondik igo, baina azkenean, ertzaren ondotik ia denbora osoan elurra zegoela ikusita, Asier, Iker eta hiruok ertzetik jarraitzea erabaki genuen: "Ikusten badeu aurrea ezin deula jarraitu buelta hartu eta beste aldetio igoko gea" esan zion Asierrek.

Grand Astazoura doan ertza Swan lepotik. Bi mendizaleak oso goian ikusi daitezke.


Arkaitz ziztu bizian kanala jaisten ari zen bitartean gu Petit Astazoura doan ertza igotzen hasi ginen. Grand Astazouan egin genuen bezala, ia denbora osoan elurretik igoz lehen metroak erraz bete genituen.

Ertzaren lehen metroetan.


Lehen metro hauen ondoren, gailurrera iritsi aurretik lepo txiki batera jaisten da gailurraren azpiko kontrahormaren oinean geldituz. Kontrahorma hau elurrik ez dagoenean ipar aurpegitik inguratzen zela bagenekien baina ipar aurpegiko zeharkaldi hau elur gogorraz estalita zegoela ikusteak ez zigun konfidantza handirik eman. Hau ikusita, hego hormatik metro batzuk destrepatu eta, elur pala bat aprobetsatuz, kontrahorma hegoaldetik (ezkerretik) inguratu genuen gailurrera arazo handirik gabe iritsiz.

Kontrahorma saiheztuz gailurrera iristeko jarraitu genuen bidea.


13:25, Petit Astazou, 3.012 metro. Gailurrean Arkaitzekin topo egin genuen: "zemuzkoa zeok?" Galdetu zigun, "ba egie esan beste arista baño errazago iruittu zaiak" erantzun zion Ikerrek, Asier eta biok buruarekin baiezko keinua egiten genuela. "Ba hoi entzunda pena ematen ziak saiatu ez izana" erantzun zigun Arkaitzek. Grand Astazoura begiratu eta bertan topatu genituen mendizaleak oraindik ertzetik jaisten ari zela ikusi genuen: "ze poliki dijoz, ez?" Galdetu nien, "kontutan izanda goraka nola zeren jaistea kostauko zaie, bai" erantzun zuen Asierrek.

Petit Astazou, 3.012 metro.


MAT taldekideak Petit Astazouan.


Gailurrean taldeko argazkia egin eta, Grand Astazouan egin nuen bezala, hemen ere inguruak "metrailatzen" hasi nintzen, jejeje.

Petit Astazouan grabatutako 360 graduetako bideoa.




Arkaitz eta Iker gailurretik jaistear.


Bost minutu pasatxoko atsendentxoaren ondoren beherako bidea hartu genuen.

Monte Perdidotik Taillonera egindako argazki panoramikoa.


Ertza tentetzen hasten den lekuan.


Leku berean, atzean Vignemale.


Elurrik ez dagoenean Astazou lepora jaisteko bidea ertzatik gertu doala irakurrita nuen, baina gure kasuan, ertza gure eskuinean utzi eta ahal izan genuen guztia elurraren gainetik jaitsi ginen, jaitsiera erosoagoa eginez.

Marbore Kaskoa, Taillon eta Gabietoak, Roland pitzadura eta Sarradets aterpea, a zer nolako leku majikoak.


13:40, Astazou lepoa, 3.004 metro. Argazki pare bat egiteko juxtu-juxtu geldituz aurrera jarraitu genuen.

Marbore mendiaren ipar aurpegia eta Ur-jauziaren tontorrak.


Astazou lepotik ekialdera egindako argazkia.


Petit Astazoura doan ertza, bertan bi mendizale ikusi daitezke.


Igoeran eguzkitarako krema emateko aprobetsatutako errekatxora arte kranpoiak jarrita eraman genituen. Errekatxora iritsi eta atseden lasai bat hartu genuen, krema berriro eman, eta jan eta hidratatzeko aprobetsatuz. Era berean kranpoiak kendu genituen hemendik beherako bidea malda gutxikoa zela bagenekien eta: "a ze suertea izan deten bendakin" esan zidan Ikerrek, "bueno, gutxiñez soluzioa aurkitu deu" erantzun nion.

Atseden egiten ari ginela Grand Astazoutik zetozen mendizaleak azaldu zen: "¡¡Por fin!!" Esan zuen bietatik gailurra zapaldu ez zuenak. Beraiekin hizketan hasi eta Alacant eta Murtziakoak zirela esan ziguten: "Joer ba handio etorri lehen hirumilakok hauek itteko eztakit ba" esan zidan Ikerrek arrazoi handiz. "Bai, aukeran hok baño errazagok badare" erantzun zion Asierrek.

Ordu eta laurdeneko atsedenaren ondoren berriro ere martxan jarri ginen igoeran jarraitutako ibilbide bera jarraituz.

Berriro ere martxan.


Marbore lakura iristen, parean Pineta tontorra dugula.


Tucarroya aterpea Marbore lakuan isladatuta.


Aterpea gertuago...


Hasiera batean tentatuta izan ginen Tucarroyako aterpeari bisita egiteko baina azkenean bisita egiteak eramango zuen denbora ikusita jaitsierarekin jarraitzea erabaki genuen: "Swana itten deuneako, jejeje".

Marbore lakutik behera.


Igoeran mendizale bakar batzuk ikusi bagenitu ere, jaitsieran mendizale kopurua handituz joan zen, eta bata eta bestea aurreratuz Pinetako Balkoira itzuli ginen.

Bidean dauden mila mugarrietako bat.


14:50, Pinetako balkoia, 2.520 metro. "Talde" argazkia egin eta beherako bidea hartu genuen: "Interneten jatxiera hau gogorra itteala irakurritauket" esan nien bideak egiten dituen "zetak" adieraziz, "ta neire duela beatzi urte oso luzea inzitzaiten".

Pinetako balkoian egindako talde argazkia.


Aurretik ditugun zetak.


Pinetako bailara balkoitik, benetan ikusgarria.


Jaitsiera bizi egin genuen (indartsu sentitzen ginenaren seinale), Balkoira igotako mendizale ezberdinak aurreratuz. Tartean kalerako zapatilak jantzita zeramatzaten batzuk ere aurreratu genituen: "sikiera mendiko zapatilak jarriko balittue" pentsatu nuen.

Igoerako askara arte ez ginen gelditu. Bertan, zintzurra fresktatu, zerbait azkar-azkar jan eta aurrera jarraitu genuen, oraingoan bide zuzenetik txintxo-txintxo galdu gabe, jejeje, eta Balkoitik ordu eta berrogei minutuen ondoren aparkalekura iritsiz.

Berriro pista itsurako bidean, Cinca erreka zeharkatzen duen zubira iristen.


Udazkena zein polita den!!!!


Aparkalekura iristen.


16:30, Pinetako aparkalekua, 1.285 metro. "Zemuz jun da?" Galdetu nion anaiari, "de puta madre, fisikoki kriston sentsaziokin nau" erantzun zidan. "Ni ere indartsu sentitzen naiz, oain korrika ittea ta dena jungo nintzen, jejejeje" erantzun nion txantxetan. Perdidoko iparra egin genueneko neke sentsazio hura ez nuen izan ez igoeran ezta jaitsieran ere eta oraingoan Pinetako Balkoiaren igoera eta jaitsierak izugarrizko gustu ona utzi zidaten. Bota berriei dagokionez, estrenaldia izateko ibilbide osoan ez genuen inongo arazorik izan eta oinak atera bezala iritsi ziren, inongo babik eta arazorik gabe: "gauza haundie da bota batzukin ondo ibiltzea, eh?" Galdetu nion Ikerri, "ya te digo" erantzun zidan.

Arropaz aldatu, traste guztiak jaso eta, Itziri dagoeneko kotxean geundela abisatu ondoren, Jacako bidea hartu genuen, Arkaitz igandean mendi irteera berri bat egiteko Ibonekin geldituta zegoen eta. Jacan bi Astazouen igoera garagardo batzuen artean (nireak alkolik gabekoak noski, kotxe-gidaria izatearen "penitentzia", jejeje) ospatu ondoren Ibon eta Arkaitz agurtu eta etxerako bidea hartu genuen, mendi ibilaldi borobil bat egindako sentsazioarekin. Duela bederatzi urte Pinetara itzuliko nintzenaren zalantzak banituen ere, oraingoan etxera berriro ere itzuliko naizenaren sentsazioarekin iritsi nintzen.

Agur Pineta, itzuliko garela ziur izan!!!!



iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina