Urria eta abenduaren arteko eguraldia ez zen eguzkiaren aldetik eskuzabala izan eta, jakina, Euskal Herrian mendi irteerak eguraldiaren menpean daudenez, asteburu askotan etxetik atera gabe gelditu ginen. Honen ondorioz, abenduak 11rako euririk botako ez zuela iragarri zutenean, denborarik galdu gabe zein irteera egingo genuen antolatzen hasi ginen, denbora gure esku izango balitz bezala. Etxeko liburu eta mapei hainbat buelta eman eta, mahai gainean jarritako aukera ezberdinen artean, Intzako Dorrera igotzea adostu genuen, desnibel gogorra izan gabe 4-5 orduetako irteera egiteko aukera emango zigulako.
Aralarren iparraldean, Araxes ibaia eta Araitz haranaren zelai eta larreen gainetik, Malloak nabarmentzen dira. Iparraldera, iraganezina dirudien 1.000 metroetatik gorako horma osatzen dute eta, Atallu edo Betelutik begiratuz, Zegamatik Aizkorri ikusten arituko ginenaren sentsazioa dago. Hegoaldera berriz, Aizkorrin gertatzen den moduan, bertikaltasuna galdu eta gailurrak Unaga nahiz Errenagako larretan nahasten dira aldapa gozoak osatuz. Malloen gainetik bi gailur nabarmentzen dira: Balerdi iparraldean eta Intzako Dorrea. Lehena, duen itsura ikusgarriagatik; bigarrena aldiz, 1.430 metroekin denetatik garaiena izateagatik.
Malloak Tuturreren gailurretik ikusita.
Intzako Dorrea goierritarrok betidanik Irumugarrieta bezala ezagutu dugu. Baina izen hau zuzena al da? Toponimiaren inguruko azkeneko ikerketek ezezkoa diote. Dirudienez, Irumugarrieta gailurretik gertu Gaintza, Intza eta Erregenea komunalek muga egiten duten leku konkretu bat da. Gailurraren izen egokiena Sollazbizkargaña llitzateke, mendiak izan duen izenik zaharrena, nahiz eta Intzako Dorrea edo Elkomuts bezala ere ezaguna izan.
Sollazbizkargañaren gailurrera iristen diren ohiko bideak lau direla esan daiteke: Araitz haraneko Gaintza nahiz Intza herrietatikgora doazenak, motzenak izanda ere 1.100 metroetako desnibel gogorrean hauspoa ederki berotuko digutenak. Hirugarren bidea, Guardetxe abiapuntu duena, desnibel gutxiena duena da, baita ibilbiderik gozoena duena ere. Laugarren bidea, errepor honetan azalduko dudana, Amezketatik gora doana da. Amezketa herritik bertatik abiatu daiteke eta, kotxea elizaren ondoan utzita, 1.200 metroetatik gorako desnibelari aurre egingo diogu. Duela urte batzuk aldiz, Beratzeaga deituriko lekuan aparkalekua egin zutenetik eta, herritik hasten dena baino 200 metro desnibel eta ia bi ordu gutxiagoko ibilbidea dela ikusita, ohiko abiapuntua hau bihurtu da. "Google Maps" aplikazioan Ganbo izena duela irakurri dut baina ez dakit izen hau "ofiziala" den.
IBILBIDEA
Ibilbidea Beratzeagako aparkalekuan hasi genuen. Aparkaleku honetara nola iritsi hemen irakurri daiteke.
Beratzeagako zubia zeharkatu ondoren Arritzagako sakanean gora doan bidea jarraitu genuen ("Minaseko bidea" bezala ere ezaguna dena) Perilekun dagoen Igaratzako postera iritsi arte. Tartean Buruntzuzin meatzeak, Arritzaga saroi eta txabolak, Pardeluts iturria eta Ama-Birjiñ harria pasa genituen. Bide hau GR-121 ibilbidearekin bat dator. Igaratzako postean ipar-ekialdeko norabidea hartuz Sollazbizkargañaren gailurrera iritsi ginen.
Jaitsiera Pardeluts iturritik doan ohiko bidetik egin genuen, modu honetan nolabaiteko bide zirkularra eginez. Honetarako igoeran jarraitutako bidea hartu eta, gailurretik urrun ez dagoen indikazio postean, iparraldeko norabidea hartu genuen Nafarroa eta Gipuzkoa banatzen dituen mugatik gertu mantenduz. Gure ezkerrean Urgoiti eta Egurtegi mendiek osatzen duten sakanatxoa ikusi genuenean hego-mendebaldeko norabidea hartu genuen Pardeluts iturrira iristeko.
Pardeluts iturritik behera igoeran jarraitutako bide bera jarraitu genuen.
IBILBIDEAREN DATU BATZUK
- Luzera: 17,25 kilometro.
- Punturik baxuena: Beratzeagako aparkalekua, 445 metro.
- Punturik altuena: Sollazbizkargaña, 1.430 metro.
- Metatutako desnibel positiboa: 1.100 metro.
- Igotako mendiak: 1.
- Ura: Ibilbidean hiru iturri topatu daitezke: Beratzeagan bertan, Arritzagako txaboletan eta Pardeluts iturria.
- Zailtasuna: Ibilbideak zailtasun handirik ez dauka, baina Perilekutik gora galtzeko arriskurik badago, batez ere behe lainoa izanez gero. Jaitsierako bidea ere ez da oso nabaria nahiz eta noizik eta behin bide arrastoren bat topatu. Arritzagako sakana zeharkatzen duen bidea bustia dagoenean irristakorra egon daiteke.
- Ibilbidea egiteko pasatako denbora: lau ordu eta erdi atsedenak kontutan hartuz.
Bidea deskargatu nahi baduzue.
Powered by Wikiloc
DESKRIBAPENA
08:15, Beratzeagako aparkalekua, 420 metro. Nahiz eta euririk iragarrita ez izan abenduaren 11 hotz eta triste esnatu zen. Zerua amaigabea zirudien laino zuri batek estaltzen zuen eta munduari kolore ilunak ematen zizkion. Belar eta zelaien kolore berdea bizigabea zirudien eta basoek ere, hostoetatik biluzirik, udaberrian izaten duten zoriontasuna galduta zuten: "gaur ustet argazkik nahiko tristek ateako diela" esan nion anaiari "holako egualdikin argie ez da bate ona izaten" erantzun zidan.
Kotxetik atera, aspaldi jarri gabeko bota hotz eta gogorrak jantzi eta, motxila astunak bizkarrera bota ondoren lehen pausuak ematen hasi ginen.
Aparkalekuan.
Pistan metro batzuk egin ondoren, Beratzeagako zubiaren ondoko iturrian tragoa jo eta, zubia gurutzatu ondoren, zibilizazioarekin lotzen gintuen pista utzi eta poliki-poliki GR-121 ibilbidearen arrastoak jarraituz maldan gora hasi ginen. Errekaren notek osatzen zuten musikaren artean, urritz, garo eta goroldioz tapizatutako basoa zeharkatzen hasi ginen. Metroak irabazi ahala errekaren hotsa urrunduz joan zen, urrutiko zurrumurru lotsatia iristeraino. Errekari "gero arte" bat esatea besterik ez zen, Buruntzuzin meatzetan berriro ere topo egingo genuen eta, honegatik igoeran ez genuen presarik hartu. Bidea estaltzen duten harri eta harkaitz heze eta irristakorrek igoerari emozio pixkat eman zioten, eskuko lesioagatik makuluak etxean atseden hartzen gelditu zirenez, baldar xamar nindoan eta. Harrigarria bada ere, urtean zehar zapatilekin ibiltzen ohitua, bazirudien mendiko botekin sekula ibili gabeak ginela.
Beratzeagako zubia gurutzatu aurretik.
Neguan zuhaitzak biluzik egotea duen gauza ona urtean zehar izkutatzen dutena ikusteko aukera uzten dutela izaten da, honegatik harritu gintuen Anduitzeko aitzorrotza hain goiz ikusi izana. Duela urte batzuk eskalatu genuen arren, egun aitzorrotza eskalatzea debekatua dago. Behatzaren itsura duen orratz ikusgarria gure ezkerrean utzi eta, atzean gelditu zenean, basoaren argiune bakarrean kokatutako izen bereko txabola bakartira iritsi ginen.
Anduitzeko aitzorrotza, ikusgarria benetan.
Anduitzeko txabolaren parean.
Anduitz txabola atzean uzten denean hasten dira maldarik serioenak. Lehergailuek harkaitzari irabazitako borrokan utzitako orbainaren moduan, bideak harkaitzan gora doa "Zeta" itsurako bihurguneak osatuz. Leku honetan atzetik bi mendizale hurbiltzen zirela ikusi eta, aurreratzen uzteko bidearen ertzera pasa ginenean, Ion eta Urko zirela ikusi genuen: "Joño, arraroa Aizkorritio kanpo ikusi ez izana, jejeje" bota genien azkeneko topaketak gogoratuz. Hizketan aritu ginen denbora motzean Aizkorriko kanalak eta Aconcagua izan ziren solasaldiaren ardatza. Elkarri zortea opa ondoren bakoitzak bere martxa eta bidearekin jarraitu zuen.
Bidea tentetzen den zati hau atzean utzi ondoren (bakarren batek tarte honek duen arrisku larriaz jabetu eta harkaitzean bihurgune arriskutsuko tartea dela margotu du) basoa pixkanaka desagertuz joan eta, konturatzerako, belarrez estalitako bi hormen artera iritsi ginen.
Basoaren azken zuhaitzak.
Basoaren isiltasuna Bizutsako ur-jauziak lotsati apurtu zuen. Negu lehorrak ur jauzian marka utzita zuen eta ez zen ohiko burrunbarik entzuten. Ur-jauziaren azpiko putzuak bainu bat hartzera gonbidatzen zigun baina, Udan gonbidapena tentagarria izaten den arren, oraingoan ezezkoa esan genion. Duela urte batzuk erreka osoan zehar putzuetara errapelatzeko paraboltak jarrita zeuden (ez dakit oraindik jarraituko duten) eta ohikoa zen neopreno eta txalekoz jantzitako taldeak errekan behera ikustea. Egun, Anduitzeko aitzorrotzaren eskaladarekin gertatzen den moduan, sakanen jaitsiera egitea debekatua dago.
Basotik atera ondoren. Argazkiaren eskuinean Bizutsako ur-jauziaren hondarrak ikusi daitezke. Borobilaren barruan "bagoneta" ertzaren hasiera non dagoen adierazi dut.
Mendiari metroak presarik gabe irabazten joan arren, konturatzerako Artubi mendira doan "Bagoneta" ertzaren oinera iritsi ginen, GR marka duen harkaitz handi baten ondoan dagoena: "zenbat pasa deu honearte?" Galdetu zidan anaiak. Erlojua begiratu eta "ia bi ordu" erantzun nion". Bizkar hezurraren moduan zuzen-zuzen doa Artubi mendiaren gailurreraino. Ez da ertza tentea eta II-III zailtasunaren baitan izan arren, IVko pausu pare bat eta IV+ pausu isolatu bat ere baditu. 7 luzeetako eskalada bidea da, friend, fisurero eta harkaitz zubiekin jolasean hasteko primerakoa eta, pausurik zailenak, paraboltez babestuak daude. Ertzaren inguruko informazio gehiago hemen topatu daiteke. "Ustet gaur Asier arista hau eskalatzea zetorrela" esan nion anaiari. "Bai, hala esan ziten neire" erantzun zidan. "Egunen baten haure inbeharkodeu ez?" esan genion elkarri, galdera batera egiteko prestatu bagenu bezala. Eskaladaren hasiera adierazten duen kordinoari argazkia egin eta ibilbidearekin jarraitu genuen.
"Bagoneta" ertzaren hasiera adierazten duen kordinoa.
Ertza hasten den lekua. GR markadun harkaitz handia ikusi daiteke.
Ertzaren hasieratik gora.
Hemendik gora maldak bere hortan jarraitzen du, atseden handirik eman gabe eta, metro batzuk igo ondoren, "bagoneta" ertza osoari argazkia egiteko aitzakiarekin, segundu batzuetako atsedena hartu genuen. Aldaparen amaieran, Basaizko harratean, Amezketako udalerriko mugan dagoen metalezko langa zeharkatu eta, mendiaren beste aurpegira pasa ginenean, ezerezetik aterata bezala, gure aurrean Buruntzuzin meatzeak azaldu ziren.
"Bagoneta" ertza bere osotasunean.
Basaizko harrateko metalezko langan.
Mendiaren beste aurpegira pasa ondoren. Argazkiaren eskuinean ikusten den eraikinera doan bidexka hartu genuen. Iker dagoen lekuan orain arte jarraitutako bidea utziko genuen.
Erdoildutako kableetatik zintzilikatutako metalezko gantxoak haizeak alde batera eta bestera leun mugitzen zituen, denbora markatzen joango balira bezala, garai bateko oparotasuna gogoratu asmoz. Orain arte jarraitutako bide nabaria utzi eta, GR eta PR markak jarrituz, bidexka batean behera egin genuen orain arte urrun izandako errekarekin berriro bat eginez.
Buruntzuzin meatza izandakoaren hondarrak.
10:20, Buruntzuzin meatzak, 935 metro. Erdi eroritako eraikinak, erdoildutako bagonetak, burdin kolore gorriko errekatxoak eta isiltasuna hausten duten kableen mugimenduek majia edo misterioa ematen diete meatza izandakoari, nolabaiteko zirrara berezia sentituz. Zirrara honetaz kutsatuta zerbait jan eta edateko lehen geldiunea egin genuen. Atsedena ez zen luzea izan eta, motxila gainean ez izateagatik, bizkarra hozten hasi zenerako berriro ere martxan ginen.
Atsedenaren ondoren berriro ere martxan.
Urte batzuk baziren hemendik gora igotzen ez ginela, honegatik meatzetatik gora doan pista zabal eta "berria" ikusteak harritu gintuen. Pistak zubi batez baliatuz erreka zeharkatu eta, errekaren ondoan metro batzuk egin ondoren, Arritzagako txaboletan utzi gintuen. Izen bereko saroian kokatutako txabola hauek zaharragoak gogoratzen nituen eta botikina eta guzti duen aterpe itsurako eraikinak atentzioa deitu zidan. Pista bertaraino iristeak txaboletako berritze lanak erraztuko zituela pentsatzen dut.
Botikina duen aterpe itsurako eraikina.
Arritzagako txaboletan.
Arritzagako txaboletako iturrian zintzurra freskatu eta, erreka beste behin gurutzatu ondoren, gure ezkerrean utzi genuen, pixkanaka behean geldituz. Metroak gora egin ahala erreka estutuz zihoan eta azkenean geldituko ziren arrastoekin ez genuen berriro topo egingo Pardeluts iturrira iritsi arte.
Txabolak atzean utzi ondoren, erreka pixkanaka azpian geldituz doa.
Igoera ongi zihoan, lasai eta egun tristeak gozatzeko uzten zigun aukera gutxiekin gozatuz. Zeruak zuri jarraitzen zuen, Aralarrek gainetik botatako maindira kendu nahiko ez balu bezala. Motxilak, nahiz eta astunak izan, ez ziguten sorbaldetan minik ematen eta igoera eroso egiten ari ginela ere esango nuke. Gogorra ez den aldapari metroak irabaziz Pardeluts iturrira iritsi ginen.
Pardeluts iturria. Gorriz igoeran jarraitutako ibilbidea eta urdinez jaitsieran jarraituko genuena.
10:50, Pardeluts iturria, 1.055 metro. Aralarren sustraietatik datorren ur hotza gustura edan genuen, eta motxiletatik ateratako barratxo bat jatearekin batera bigarren atsedenaltxoa egin genuen, oraingoan motxilak kendu gabe. Bost minutuetara iritsiko ez zen geldiune motzaren ondoren berriro ere martxan jarri ginen.
Pardeluts iturritik gora bideak galtzeko arriskurik ez dauka mendiek sortutako sakanaren erdian sartuta doa eta. Metroak irabazi ahala malda leuntzen joan zen, baita alboetara genuen mendien ertzak hurbiltzen ere, Igaratzako harratera iristen ari ginenaren seinale. Hala ere, Igaratzako harratera iritsi aurretik Ama-Birjiñ Harrira iritsi ginen.
Ama-Birjiñ Harriaren ondoan.
11:00, Ama-Birjiñ harria, 1.110 metro. Kondairak dio Ama birjin berberak harkaitz horretan oina ipini zuela; honen froga harkaitzaren gainean dagoen oin itsurako arrastoa da. Irudia, harkaitzean zizelkatutako Andra Mariarena da. Plastikozko lore ikusgarri batzuek apaintzen dute harria, urte osoan zehar kolore biziz mantendu dadin. Ohitura zaharrak dio limosna utzi behar dela, artzainek galdutako ardia berreskuratzeko uzten duten bezala. Harrian bildutako dirua Aralarko San Miguelera eramaten omen zen, santutegiaren mantenurako erabiliz. Poltsikoetan txanponik ez eta aurrera egin genuen, badaezpada ere Ama-Birjiñari begietara begiratu gabe, limosna ez uzteagatik zorte txarrik etorriko zenaren beldurrez.
Ama-Birjiñ Harritik denbora gutxira, alde batera eta bestera genituen mendiak zeruertzarekin bat egin zutenean, malda amaitu eta Igaratzako harratera iritsi ginen. Bertan haize fresko batek ustekabean harrapatu eta orain arteko beroak lapurtzen saiatu zen, gorputzetan hotzikara arin bat sentituz.
Igaratzako harratean.
Beroa mantendu nahian edo, pausua zertxobait arindu eta Perileku deitutako lekuan dagoen Igaratzako seinaleztapen postera iritsi ginen. Perilekun Ekainaren 22an ganaduaren feria egiten zen, hortik izena.
11:15, Igaratzako postea, 1.190 metro. Posteak puntu kardinalak adierazteaz aparte, porlanezko oinarrian inguruko mendiak non dauden ere adierazten du. Puntu kardinalekin batera haize-orratzak parez-pare begiratzen gintuen haizea hego-mendebaldetik zetorrela adieraziz.
Igaratzako seinaleztapen postera iristen.
Haizeak berotasuna erabat lapurtuko gintuenaren beldurrez Igaratzako postean ez ginen gelditu eta, norabideari laurogei eta hamarreko aldaketa emanez, helburu zehatzik gabe joango bagina bezala, hego-mendebaldeko norabidea utzi eta ipar-ekialdeko norabidea hartu genuen.
Igaratzako postea, ezkerretik gatoz eta Iker doan bidetik jarraitu genuen.
Helburu zehatzik gabe gindoazela diot postetik gora bide nabaririk ez dagoelako. Noizik eta behin bidexka arrastoren bat jarraitzen genuen, mendiak nondik jo behar genuen esan nahiko balu bezala, baina jarraitutako bide arrastoak animaliek egindakoa ez ote ziren ere beldur izan ginen. Behe laino edo lanbroarekin galtzeko erraza izan daitekeen tartea dela iruditu zitzaigun. Bidea eginez, Igaratzako postearen ipar-mendebaldean dagoen gainera igo ginen, Arbelo mendiaren jarraipena den lepo itsurako gainera hain zuzen ere.
Lepora iristen, atzean postearen kokalekua adierazi dut. Atzerago Aizkorri ikusi daiteke.
Lepora Sollazbizkargañaren gailurra ikusteko itxaropenarekin iritsi ginen arren, parez-pare atzetik zer izkutatzen zuen ikusten uzten ez zuen muino bat azaldu zen, mendiak gaurko ibilbideari emozio pixkat jarri nahiko balio bezala: "joer, harritzeko hemendio Irumugarrieta ez ikustea" esan nion anaiari. GPS-a atera eta, teknologiari kasu eginez, muinotik ikusiko genuela esan zidan: "gutxiñez zuzen juten aigea" erantzun zidan. Arbeloren hego-mendebaldeko lepotik sakan txiki batera jaitsi eta muinora iristear geundela, bidexka nabariagoa egitearekin batera, harkaitzetan gorriz margotutako arrastoak ikusten hasi ginen: "oain ziur ondo aigeala" esan nion anaiari.
Arbeloko lepoa (atzean) utzita muinora iristen.
Marka gorriak.
Muinotik lehen aldiz Sollazbizkargañaren gailurra dominatzen duen porlanezko puntu geodesiko berezia ikusi eta lasaitasuna sentitu genuen, itsasoan galdutakoek itsasargia ikusten dutenean bezala: "oain bai, bertan deu". Puntu geodesikoaren itsasargiari jarraika gailurraren hego-mendebaldean dagoen indikazio postera iritsi ginen.
Indikazio postean.
11:40, indikazio postea, 1.390 metro. Indikazio postea atzean utzita, jada ongi zapaldutako bidetik, muino batera igotzearekin batera haizea zakartzen hasi zela sentitu genuen: "ez al du ebiik ingo ezta?" Galdetu nion anaiari. Muinoan bertan Gipuzkoa eta Nafarroa banatzen dituen arantzadun alanbrezko hesia zeharkatu eta, haizeagatik babesean zegoen tartetxo bat zeharkatu ondoren, berriro haizearen menpera atera ginen gorputza jantzita genuen arroparen baitan uzkurtuz, haizerik ez sartzeko zulo eta zirrikituak estali nahiko bagenitu bezala. Indikazio postetik 6 minutu eskasera Sollazbizkargañaren gailurrera iritsi ginen.
11:46, Sollazbizkargaña, 1.430 metro. Nahiz eta azken bi urteotan Leitzan antolatzen Euskal Herria Mendi Erronka ultra lasterketari esker gailur hau zapaldu, urteak ziren "Minastik" igotzen ez ginela. Haize freskoak utzi zigun denbora laburrean gailurraz ahal izan genuen guztia gozatu eta, hoztu aurretik, mendizale talde bat iristear zegoela, beherako bidea hartu genuen, gailurrera iritsi aurretik haizearengatik babestutako tartetxoan zerbait jateko asmoarekin.
Sollazabizkargaña, 1.430 metro.
Haize babeslekura iritsi ginenean bazirudien haizeak nondik sartu asmatu zuela, edo gutxienez haizeagatik hain babestuta geundenik ez zitzaigun iruditu. Azkar-azkar zerbait jan eta edan eta, haizeari hozteko aukera handirik eman gabe, beherako bidea hartu genuen, alanbre arantzadun hesia zeharkatu eta indikazio postera zuzenduz.
Arantzadun hesira iristen.
11:57, indikazio postea, 1.390 metro. Indikazio postetik aurrera igoerako bidea utzi eta, zeharkaldi luze bat eginez, mendebaldeko norabidea hasieran eta geroago iparraldekoa hartu genuen, Gipuzkoa eta Nafarroaren arteko mugan dagoen arantzadun alanbrezko hesitik gertu mantenduz. Zeharkaldi luze honetan guztian ez genuen metro askorik galdu.
Indikazio postera iristen eta hemendik aurrera jarraitutako norabidea.
Iker indikazio postean.
Han atzetik gatoz. Argazkian Gipuzkoa eta Nafarroa arteko mugan dagoen arantzadun alanbrezko hesia ikusi daiteke.
Nahiz eta indikazio postean jarraitu beharreko bidea PR bidea dela adierazi, ez dut gogoratzen zeharkaldi osoan PR markarik ikusi genuenik, izan ere, Pardeluts iturrira iritsi arte ez genuen PR markarik ikusiko. Honegatik, Igaratzako postetik gorako bidearekin esan bezala, behe lainoarekin galtzeko erraza izan daitekeen bidea dela uste dut, zeharkaldi osoa ganaduak ongi zapaldutako bidexkaz josia dago eta.
Jarraitutako bidea, argazkian Egurtegi mendia ikusi daiteke.
Arritzagatik gora doan bidea ikusgarria bada ere, jaitsierako bidea basatia da oso, bakarde sentsazio batek biltzen zaituen horietakoa. Maiatzatik aurrera ardi eta zaldien zintzarriek mendiaren isiltasuna hausten badute ere, goian entzuten zen haizeagatik aparte ez zen besterik entzuten eta larretatik ihes egindako bake sentsazioa arnasten zen. Bazirudien bertatik pasatzen ginen lehen gizakiak ginela.
Memoriaren misterioa kuriosoa izaten da batzuetan: atzo jandakoa nekez gogoratzen dugun arren, duela urte asko egindako bidea argi gogoratu dezakegu. Neuronen mekanismo arraroren baten eraginez, Pardeluts iturrian amaituko zen bidea Urgoiti eta Egurtegi mendiek osatutako Aintziriko ordeka deitutako ibarran behera zihoala gogoratu nuen. Urgoiti mendia identifikatzea ez zen zaila izan, denbora osoan gure ezkerrean (mendebaldean) izan genuen eta. Buru biko gailurra izanik, beste mendietatik aparte gelditzen denez, kono baten itsura dauka. Urogoitiren iparraldean, harkaitz eta harriz biluztutako Egurtegi mendia dago eta hau ere ez da zaila identifikatzen. Bi mendiak identikatuta, Aintziriko ordekara eramango gintuen biderik errazena jarraituz metroak galtzen joan ginen, orain arte iparraldera jarraitutako norabidea utzi eta hego-mendebaldeko norabidea hartuz, tarteka ganaduak egindako xendak jarraituz, tarteka mendiko boten arrastoak zeuden bidexkak jarraituz.
Urgoiti eta Egurtegi mendiak. Bi mendien arteko Aitziringo ordekara jaitsi ginen.
Aintziringo ordekara hurbiltzen ginen heinean, honen eskuinean (jaitsierako bidean) bide bat nabaritzen hasi zen, ezerezetik agertzen arituko balitz bezala. Bata besteari begiratu ondoren bitan pentsatu gabe bide horretara zuzendu ginen.
Aitziringo ordekara iristen eta bertan jarraitutako bidea.
Aitziringo ordekaren eskuinean doan bide nabarian.
12:35, Aitziringo ordeka, 1.110 metro. Mendietatik zintzilikatutako ordekaren amaierara iritsi ginenean, Pardeluts iturria gure azpian ikusi genuen: "bueno, iritsi gea nahi genun lekura" esan zidan anaiak.
Pardeluts iturria bistan.
Pardeluts iturrian.
12:43, Pardeluts iturria, 1.055 metro. Iturriko ur hotza eztarrian min egin arte edan genuen, barrenak ederki freskatuz. Motxilatik azken barratxoa atera, bitan banatu eta, presarik gabe murtxikatuz, igoeran jarraitutako bidearekin bat egin eta jarraituz joan ginen.
Arritzaga txaboletara iristen.
Buruntzuzin meatzetara iritsi baino lehen pistak erreka zeharkatzeko eraikitako zubian.
13:05, Buruntzuzin meatzak, 935 metro. Buruntzuzin meatzak atzean utzi eta Arritzagako sakanean buru-belarri sartuko gintuen metalezko langa zeharkatu ondoren, "Bagoneta" ertzan biko sokada zegoela ikusi genuen: "hoitako bat ziur Asier dela" esan zidan Ikerrek. Aurretik zihoazen mendizaleen bakea "Domingueeeeeeroooooooooss!!!!" oihukatuz apurtu nuen. Asier eta bere soka-laguna, ertzak osatzen duen bizkarrezurrean oso goian izan arren, oihuak sakanako hormetan errebotatzen joan eta oihartzuna iritsi zitzaien. Asierrek besoareki egindako keinuari kasu egin eta, argazki batzuk egin ondoren, beherako bidearekin jarraitu genuen.
Asier eta bere soka-laguna bizkarrezurreko azken ornoa esakalatzen.
Asier gertuago...
Kameleoien moduan, begi bat ertzan, begi bat bidean mantenduz jaisten joan ginen Asier bistatik galdu genuen arte. Hemendik behera, ibilbidearen misterio guztiak ezagutu eta ezer berririk ikasi eta ikusiko ez bagenu bezala, arinago jaitsi ginen, inguruan genuenari jaramon handirik egin gabe, lau ordu eta erdiko ibilbidearen ondoren 12:45tarako kotxea utzitako aparkalekura itzuliz: "zemuz bizkarra?" Galdetu nion anaiari galtzerdiak kendu eta oinen egoera ikusten nuen bitartean, "bizkarra ondo, sorbaldak pixkat minberauta" erantzun zidan eskuekin sorbaldak igurtziz. "Ni re berdin nabile, sorbaldekin hortxe-hortxe" erantzun nion irrifartsu.
Botekin hainbat ordu ibili ondoren galtzerdi lehor eta zapatilak janzteak ematen duen gustuarekin traste guztiak jaso eta, kotxearen motorea piztearekin batera, etxerako bidea hartu genuen, nekatuta baina zoriontsu, Aconcaguarako prestaketa ongi zihoanaren sentsazioarekin.
KONTSULTATUTAKO BIBLIOGRAFIA ETA DOKUMENTAZIOA
- Luis Pedro Peña Santiago. Aralar, "travesías y cumbres a través de una geografía humanizada". Elkar argitaletxea, 1984.
- Miguel Angulo. La montaña vasca, 300 itinerarios a través de las siete provincias. Elkar argitaletxea, 1985.
- Gipuzkoako Mendi Federakuntza. GR-121, vuelta a Gipuzkoa. Sua edizioak. 1.991.
- Imanol Goikoetxea. Montañas de Gipuzkoa, 437 itinerarios. 4º edizioa. Txertoa argitaletxea, 1.996.
- Mendikat web gunea. Zehazki artikulu hau.
- Gipuzkoa mendiz mendi web gunea. Zehazki artikulu hau.
- Wikipedia web gunea. Zehazki artikulu hau.
- Imanol Goikoetxea. Aralar mapa, 1/25.000. 1990.
iruzkinik ez:
Argitaratu iruzkina