AZKEN 10 SARRERAK

2017/12/08

ERLABELTZEKO PUNTA ETA TXINDOKI NEGUAN: "ARRASTRAKULOS" KANALETIK, 200 m, M3, 2017/12/06

Ebakuntza batengatik hilabete eta erdi "kietoparau" egon ondoren, zirujauak minik sentitzen ez nuen bitartean kirola pixkanaka egiten hasteko aholkatu zidan, kaiolaren barruan alde batera eta bestera ezinegonean izan den lehoiari atea irekiz. Ez naiz sekula horrenbeste denbora ezer egin gabe egon, lesioak izan ditudanean beti topatu izan baitut sasoirik ez galtzeko ariketa edo moduren bat. Oraingoan ez zen ariketa alternatiborik izan eta lehen egunean bizikletaren gainean jarri nintzenean sasoi falta nabaria nuela atzeman nuen.

Geldirik izandako denboran Desnivel argitaletxeak argitaratu berri duen Steve House eta Scott Johnstonen "Entrenamiento para el nuevo alpinismo: manual para el alpinista como deportista" liburua irakurtzeko aukera izan nuen. Blogean artikulu osoa merezi duen liburu honen ideia nagusiak erreferentzi bezala hartuz, 2018rako begiak jota dudan proiektuari begira datozen hilabeteetako entrenamenduak pazientzi eta kontu handiz antolatu nituen. Zirujauak alta eman zidanean entrenamenduei hasiera emateko irrikitan nengoen arren, badaezpada aste pare bat gehiago atseden hartu eta entrenamenduei hasiera emateko abenduaren lehen astea ezarri nuen.

Abenduaren lehen egunarekin batera udazkeneko lehen elurte "potentea" iritsi zen. Eta a zer nolako elurtea gainera!!! Aspaldian ez bezala, herriko kaleak ederki zuritu eta Aralar eta Aizkorriko harkaitzak elurraren azpian desagertu ziren, merengez estalitako pastelen moduan, itsura borobilduak hartuz. Elurteak hiru egun iraun zituen eta sare sozialak Euskal Herriko zoko zurietako argazki eta bideoz bete ziren, baita inguruko mendietara elurra belaunetik gora egindako igoera "epikoen" kontakizunekin ere, mendizaleon elur gosea agerian geldituz.

Gure aldetik egun hauek patxadakin hartu genituen. Gogoak piolet eta kranpoiak hartu eta Aizkorriko kanaleei bisitatxoa egiteko esaten zigun arren, buruak elurra gogortu arte bizpahiru egun itxaron beharko genituela esaten zigun. Zalantza Asierrek argitu zigun. Elurtearen bigarren egunean eskiekin Otzaurtetik gora abiatu eta Aldaolatik gora hasi zenean buelta hartu behar izan zuen elurraren pisuaz zuhaitzak erortzen hasita zeudelako.

Elurtea pasa eta hurrengo bi egunetan, lehen elur-jausiekin batera, agujetak zer diren gogoratu zidaten lehen entrenamenduak egin eta abenduaren hasieran batzuok izaten dugun zubia iritsi zen. 8tik atzera bigarren elurte bat datorrela iragarrita, 6 eta 7a aprobetxatu beharra nituen.

MATeko beste kideak lanean eta dudan sasoi falta kontutan izanda zailtasunik gabe bakarrik egin nezakeen irteera baten bila hasi nintzen. Baina, nora joan? Aizkorrira ala Larrunarrira? Hor zegoen koxka. Arratsalde osoan buruari bueltaka izan ondoren, etxeko terrazara atera eta eguzkiaren azken izpiek Txindoki nola argitzen zuten ikusi nuenean, erantzuna berehala etorri zitzaidan: "Larrunarrira".

Eguzkiaren azken izpiak Aralarren, 2017ko abenduak 5.


Hasieran Larrunarriren ipar hormari bisitatxoa egitea pentsatu banuen ere, anaiak bigun zegoela esan zidanean "Arrastrakulos"-etik igotzea erabaki nuen: "hemen atsalden eguzkik jotzen dunez, elurre transformauta eongo da", pentsatu nuen. Txarrenean, elurrik izango ez balu, "Plaka Gorrien" azpitik zeharkaldia egin eta Tximista bidetik gailurrera iristeko aukera izango nuela banekien.

Larrunarri azken izpiekin argituta.


"Arrastrakulos", Larrunarriko mendebaldeko horma tapizatzen duten eskalada bideetatik jaisteko erabilitako ohiko kanala da. Belar era harkaitzez estalitako kanal malkarra, kontu handiz ibili beharra dago, batez ere hezea dagoenean, izan ere, bere izenak dioen moduan, ipurdia lurretik oso gertu dugula jaitsi beharra dago bertatik ez amiltzeko. Lehorra dagoenean, eskalada erraza eginez, Erlabeltzeko punta eta Txindokiko gailurrera iristeko modu original eta ederra da. Larrunarri elurtuta dagoenean aldiz, gehien eskalatzen den bidea da, ipar horman ez bezala, bertako elurra azkar eraldatzen delako.

Teknikoki zailtasun handiko kanala ez bada ere, oso dibertigarria da eta kokalekua zer esanik ez, denbora osoan Ausa Gaztelu eta Aizkorriko mendilerroa gure bizkarrean zelatari izango ditugulako. Erlabeltzeko punta eta Larrunarri arteko gandorrak kontu ibiltzea eskatuko digu, batzuetan gainean duen elurra ezegonkorra egoten baita. Elurraren kalitatearen arabera, Larrunarriko gailurrera mendebaldeko gandorra bere osotasunean jarraituz edo ipar horman zeharkalditxo bat eginez iritsiko gara. Osagai hauekin guztiekin nolatan bide hau eskalatzeko motibatuta ez izan?

BIDEAREN DATU BATZUK

Luzera: 200 metro inguru "Arrastrakulos" hasieratik Erlabeltzeko puntara.
Zailtasuna: M3. Kanalean 65 gradu inguruko bi irtengune motz daude eta kanalaren amaieratik Txindokiren ipar-mendebaldeko gandorrara iristeko zatian III zailtasuneko pausu mistoak egiten dira. Dena den, pausu misto hauek guztiak ekidin daitezke.
Orientazioa: Mendebaldea. Goizean itzalpean dago, nahiz eta kanalaren irteeratik Erlabeltzeko puntara doan zatian eguzkiak jo.
Ura: Larraitzen hartu daiteke
Hurbilketa: Elurraren gogortasunaren arabera kotxea uzten den lekutik ordubete eta laurden gutxienez beharko dugu. Nire kasuan, oso poliki joanda ordu eta berrogei minutu pasa nituen.
Jaitsiera: Larrunarrira doan edozein bidetik, nire kasuan Tximista bidetik.
Eramandako materiala: Bi piolet tekniko, kranpoiak eta kaskoa.
Bidea eskalatzeko pasatako denbora: "Arrastrakulos" hasieratik Erlabeltzeko puntara ordu erdi pasatxo.

Ibilbidea "Wikiloc" web orritik deskargatu nahi baduzue.


Powered by Wikiloc


BIDEAREN KROKISA

Bidearen nondik norakoak. Puntu zuriz Larrunarrira doan ohiko bidea, gorriz igoerako bidea eta urdinez jaitsierakoa. Argazkia duela urte batzuetakoa da.


Krokisa zehatzago. Argazkia duela urte batzuetakoa da.


BIDEAREN OINERA IRISTEKO

Bidearen oinera iristeko Larrunarriko "Petrel" edo "Mailenka" eskalada bideak eskalatzeko jarraitu behar den bide bera da, baita Larrunarriko "Plaka Gorriak" sektorera iristeko jarraitu daitekeen bideetako bat ere. Deskribapen zehatz bat hemen irakurtzeko aukera dagoenez, hurbilketaren inguruan ez ditut azalpen zehatzik emango.

DESKRIBAPENA

Goizeko zazpiak eta erdi jota Larraitzera iritsi nintzen. Eguna oraindik ilun, kotxearen termometroak kanpoan -1Cº markatzen zituen, hasiera batean iragarritakoa baino "bero" handiagoa. Kotxearen epeltasunetik ateratzea pixkat kosta zitzaidan, baina behin kanpoko iluntasunean, trasteak prestatzen berehala hasi nintzen, poliki baina gelditu gabe. Pultsometroa martxan jarri eta, erlojuak sateliteak topatu zituenean, goizeko zortzirak laurden gutxian martxan jarri nintzen.

Bota zurrunekin aspaldi ibili gabe egotea ederki nabaritu nuen eta lehenengo metroetan egindako pausoak oso baldarrak izan ziren. Honetaz aparte, bidea estaltzen zuen izotzak ere ez zidan pausoak "duintasunez" ematen lagundu. Baina hasieratik nire borroka bidearen izotzarekin baino bihotz taupadekin izango nuela ikusi nuen, entrenamendu ona izateko igoera osoa taupada baxuetan egitea nahi nuelako. Ausa Gaztelura doan bidegurutzea alde batera utzi ondoren, bizikletari piñoi pare bat gehiago igo eta, taupadak kontrolpean eramanez, poliki-poliki gora jarraitu nuen.

Ausa Gaztelura (argazkiaren  eskuinean ikusi daiteke) doan bidegurutzea atzean utzi ondoren dagoen indikazio postea.


Poliki igotzetik gehien gustuko dudana izerdirik ez botatzea da. Igoera lasaia egiten ari nuen eta eguzkiaren lehen izpiek Aizkorrin eragiten hasi zirenean, egunsentiaren majiaz gozatzeko minutu pare bat hartu, argazki kamera atera eta Aizkorriri argazki batzuk egin nizkion.

Egunaren lehen argitasun gorriak Aizkorriko mendilerroan, ilargia oraindik zaindari dagoela.


Gertuago... mendian goiz ibiltzearen plazerretako bat hau izaten da.


Urteak ziren Larrunarrira hain poliki igotzen nintzela, baina gutxienez hauspoa lasai zihoan eta gorputza epel, gehiegi berotu gabe.

Larrunarriko mendebaldeko gandorraren oinera zuzentzeko hartu behar den bidegurutzeko langara iristen.


Larrunarriko mendebaldeko gandorraren oinera zuzentzeko hartu behar den bidegurutzeko langa atzean utzi eta ohiko lokaztia zeharkatu ondoren, eskuinean uzten den pinudiaren ondotik jarraitu nuen. Harritu ninduen lokatza izoztu gabe egotea eta goian tenperaturaren alderantzikatzea izango ez ote zenaren beldurra nagusitzen hasi zitzaidan.

Pinudiaren ondoan.


Pinudia atzean utzi eta ezkerrean dagoen hesiaren amaierara iritsitakoan Larrunarrira doan ohiko bidea utzi eta, "Arrastrakulos" bidearen eskuineko monolito nabaria erreferentzi bezala hartuz, zuzen hasi nintzen goraka.

Larrunarrira doan ohiko bidetik egindako argazki honetan gutxi gora behera jarraitutako bidea marraztu dut.


Maldan gora hastearekin batera, ordura arte kontrolpean izandako bihotz taupadak gora hasi ziren. Ordura arteko abiadura "motela" ahalik eta gehiago moteldu eta, taupadak jaitsi nituen. Egia esan taupadak jarritako mugen barruan kontrolpean eramatea ez zitzaidan lan erraza egin, batez ere, maldaren lehen metroetan arrastoa irekitzen joan behar izan nuelako.

Poliki-poliki Txindokira doan ohiko bidea behean uzten, irekitako arrastoa ikusi daiteke.


Igoeraren eskuinean dagoen gandortxoan elur gutxiago zegoela ikusita, zeharkalditxo bat eginez pixkanaka bertara hurbildu nintzen. Elur biguna topatzen nuen bakoitzean taupadek gora jotzen zuten bitartean, elur gogor nahiz harkaitz gainean egindako zatietan nahi nuen mugen barrura eramaten nituen. Taupaden jolas honetan entretenitua, irabazitako metroak eta denbora pixkanaka pasatuz joan ziren, gandorrera iritsi nintzen arte.

Gandorretik egindako argazki honetan "Arrastrakulos" bidearen igoera ikusi daiteke.


Oraingoz oso ongi nindoan, nekatu gabe, izerdirik bota gabe, ingurutzen ninduen ixiltasunaz estali eta babestua. Metroak irabazi ahala, Ausa Gaztelu pixkanaka nire azpian gelditu eta honen atzetik Aizkorriko mendilerroa bere osotasunean azaltzen hasi zen.

Ausa Gaztelu eta Aizkorri mendilerroa.


Gertuago.. Hantxe gure Telera txikia, jejeje!!!.


Gandorretik gertu mantenduz metroak errazago irabazi nituen nire ezkerrean mendizale batzuek utzitako arrastoa ikusi nuen arte. Bitan pentsatu gabe arrastora hurbildu eta hemendik gorako metroak ongi zapaldutako bidetik jarraitu nituen.

Arrastoa jarraituz.


Arrastoek gandorra goitik behera mugatzen duten barratxoek osatutako ilaratik gertu mantendu ninduten, "Arrastrakulos" bidearen eskuineko monolito nabariaren oinera iritsi nintzen arte.

Barratxoetako bat, atzean monolito nabaria.


Monolito nabaria. Honen ezkerrean "Arrastrakulos" kanala dagoen bitartean, eskuinetik zailtasun bereko beste kanal bat ere eskalatu daiteke.


Arrastoek monolitoaren eskuinera zihoazela ikusita, orain arteko bidea utzi eta, eskuinera zeharkalditxo bat egin ondoren, "Arrastakulos" kanalaren oinera iritsi nintzen. Larraitzetik hona pasatako denbora? Ordu eta berrogei minutu lasai-lasai eta inongo izerdirik bota gabe.

Elur-jausiek utzitako elur bola handi batzuetatik igo eta, elurrik gabeko harkaitz bat lokalizatu nuenean, "alpinistaz" mozorrotzeko bertara zuzendu nintzen. Motxilatik kaskoa, eskularru iragazgaitzak, euritarako txamarra, eguzkitarako betaurrekoak, piolet eta kranpoiak atera eta orain arte erabilitako makulu eta jantzita eramandako eskularruak eta txalekoa gorde nituen. Trago luze bat ur hartu ondoren berriro martxan jarri nintzen.

Bidearen hasieran, "Arrastrakulos" erdi-erditik doan kanala da. Bidea aspaldi marra orlegiz adierazita zegoen. Egun, harkaitzaren batean, argazkian ikusten den moduan, oraindik marra horien arrastoak ikusi daitezke.


Hemendik aurrera bihotz taupadez ahaztuko banintz ere, ahal zen neurrian ahalik eta polikien eskalatzea erabaki nuen, inongo momentuan arnasestuan izan gabe. Lehenengo metroen ondoren, elurraren kaliltatea ona zela egiaztatu eta eskaladari gogoz ekin nion.

Kanalaren lehen metroen ondoren behera egindako argazkia.


Izandako elur-jausien ondorioz kanalean ez zegoen oin arrastorik eta honek izugarri poztu ninduen: "Ze ona!!!! Kanal osoa netzako ta gañea arrastoa irekitzen" pentsatu nuen.

Igoerarekin ederki gozatzen nindoan. Kanalak duen lehen irtengune motzera iritsi nintzenean bertan elurra bigunago zegoela ikusi nuen. Lehen irtengune hau metro pare bat eskas izango ditu. Irtengunearen goiko aldean elurra oso gogorra zegoela ikusita pioletak sendo sartu eta hormatxoan oinekin maila pare bat egin ondoren irtengunea erraz eskalatu nuen.

Pioletak sendo lehen irtengunearen gainean sartuta.


Lehen irtengunea eskalatu ondoren behera egindako argazkia.


Lehen irtengunea atzean utzita, metro batzuk gora egin eta bigarren irtengunearekin topo egin nuen. Irtengune hau lehenengoa baino zertxobait handiagoa bada ere aurrekoaren zailtasun bera dauka. Hemen ere elurra zertxobait bigunagoa topatu nuen baina irtengunearen goiko zatian elurra gogorra zegoela aprobetxatuz, zailtasun handirik gabe eskalatu nuen

Bigarren irtengunea azpitik ikusita. Argazkian ez da oso nabarmen ikusten.


Bigarren irtengunea eskalatu ondoren behera egindako argazkia.


Bigarren irtengunea eskalatuta, maldak behera egin, goian dagoen hormara pixkanaka hurbiltzen joan eta eskuinera hartu nuen kanaletik ateraz. Kanaletik ateratzeko 3 metro inguruko hormatxoa (II-III) eskalatu nuen, baina hormatxo hau bere eskuinetik ekidin daiteke.

Kanalaren amaierara iristen. Kanalaren amaieran elurrik gabe ikusten den hormatxoa da eskalatu nuena.


Kanalaren amaieratik behera egindako argazkia, ezkerrean monolito nabariaren gailurra ikusi daiteke.


Kanaletik aterata eguzkiak gorputza ederki berotu zidan. Euritako txamarra eta eskularru iragazkaitzak kendu eta, hemendik gora elurrean baino harkaitzean gehiago eskalatuko nuela jakinda, kanala arte jantzita eramandako eskularru finak jantzi nituen. Geldialdi hau eguzkiaren beroaz gozatu, bertatik dagoen ikusmiraz gozatu eta trago bat ur hartzeko ere aprobetxatu nuen.

Aizkorriko kanalak, aurtengoa urte ona izango denaren susmoa daukat.


"Arrastakulos" kanaletik kanpo Erlabeltzeko puntara iristeko aukerak anitzak dira. Eskuinera zeharkaldi bat egiten badugu igoera errazagoa da. Nik gora zuzen jo nuen, elurrik gabe hainbatetan igotako bidea jarraituz. Igoerak zailtasun handirik ez dauka eta harkaitza trinkoa eta paregabea da. Denbora osoan II-III zailtasuneko eskalada misto entretenigarriak ditu eta gainera inongo momentuan ez dago bertikaltasun sentsaziorik.

Lehenengo eskaladatxoen ondoren.


Eskaladatxoen amaierara iristen, eskuinean Txindokiko gailurra ikusi daiteke.


Eskaladatxoen amaierarekin batera Txindokiko mendebaldeko gandorrera iritsi eta hemendik 30 metro eskas ibili ondoren Erlabeltzeko puntara iritsi nintzen. Kanalaren hasieratik Erlabeltzeko puntara iristeko pasatako denbora ordu erdi pasatxokoa izan zen.

Erlabeltzeko puntara iristen, atzean Txindokiko gailurra.


Erlabeltzeko puntan ez nintzen denbora luzean izan. Ikerri gailurraren argazki bat Whastapp-ez bidali, dena ongi zihoala esan eta argazki kamerakin argazki batzuk egin ondoren, aurrera jarraitu nuen.

Erlabeltzetik Larrunarriko gailurrera iristeko bien arteko gandorra jarraitzea besterik ez da. Dena den, elur kantitate eta kalitatearen arabera, zati batzuetan saihesbide ezberdinak jarraitzen dira, gandorraren ertzean egoten den elurra batzuetan ezegonkorra baita.

Erlabeltzeko puntatik Larrunarrira gutxi gora behera jarraitutako bidea.


Kontu handiarekin, gandorraren ertzetik ahalik eta gertuen mantenduz, gandorrari metroak irabazi nizkion, Erlabeltzeko punta pixkanaka nire azpian geldituz.

Erlabeltzeko punta eta Larrunarriko itzal ikusgarria.


Oraingoan, gandorraren amaieran Larrunarriko gailurrera eramaten duen bloke nabaria zuzen eskalatu beharrean, honen ezkerretik Txindokiko ipar hormaren azken metroetara zeharkaldia egin eta bertako elur bigunetik igoz gailurrera iritsi nintzen. Erlojuak hamaikak hogei gutxi markatzen zuen.

Gandorraren azken metroak. Argazkian bloke nabaria eta hau ekiditeko Larrunarriko ipar horman egindako zeharkaldia ikusi daitezke.


Larrunarriko gailurraren aurretik dagoen bloke nabaria. Puntu zuriz normalean jarraitzen den bidea adierazi dut, gorriz aldiz, oraingoan jarraitu nuena.


A zer nolako harridura begirada bota zidan gailurrean zegoen gizonak, jejeje!!! Txundituta begiratu ninduen, "nundio azaldua tipo hau?" pentsatzen arituko balitz bezala.

Larrunarriko gailurrera zoratzen iritsi nintzen. Nahiz eta apala izan, eskaladak ematen didan pake sentsazioa berriro ere sentitzeko aukera izan nuen, mendiarekin berriro ere bat egiten nintzela somatuz. Poliki igotzeagatik indartsu sentitzen nintzen eta kanala izugarri gustatu zitzaidan, pena motza izatea. Etorkizunean ondoan dituen beste kanaltxoak eskalatzeko aitzaki galanta, bai jauna!!!

Gailurrean ez nuen denbora luzerik pasa. Kaskoa eta pioletak jaso, argazki batzuk egin eta, trago bat ur edan ondoren, kranpoiak kendu gabe beherako bidea hartu nuen.

Larrunarriko zaindaria.


Hasiera batean ohiko bidetik jaisteko tentatua izan banintz ere azkenean Tximista bidetik jaistea erabaki nuen. Harrigarria iruditu zitzaidan jaitsieran ikusi nituen mendizale pilatik kranpoiekin 3-4 bakarrik ikustea. Makuluekin ere ez nituen asko ikusi. Nahiz eta etxe ondoan izan, eta beharbada horregatik, inguruko mendiek neguan duten arriskua gutxiesten dugula pentsatu izan dut. Inori ez zaio okurritzen Pirinioetara neguan kranpoi eta pioletik gabe joatea, baina Aizkorri eta Aralarren askotan ikusten den irudia kranpoirik gabeko mendizalea da.

Tximista bidean behera.


Tximista jaitsi eta ohiko bidearekin bat egin nuenean bideak zuen arriskuaz ohartu nintzen. Ehundaka mendizalek zapaldutako bidea erabat izoztua zegoen, ez dut imajinatu nahi mendizale askok jaitsieran pasako zituzten komeriak.

Tximistaren azpitik egindako argazkia. Argazkiaren erdi parean monolito nabaria ikusi daiteke. Argazkiaren eskuinean eguzkitan, Tximistan gora doazen mendizaleak.


Kranpoiak Oria iturritik nahiko beheran nengoela kendu nituen, igoeran ohiko bidea hau utzi nuen lekura iristear nengoela.

Martxan jarri aurretik gora begiratu eta "Arrastrakulos"kanalari "beste bat arte!!!!" bat bota nion, itzuliko naizenaren seinale.

Azken begirada...


Hemendik behera kontu handiz jaitsi nintzen, poliki-poliki, arrautzak zapaltzen arituko banintz bezala, nahiz eta lekuren batean baino gehiagoan irrist egin. Larraitzera hamabiak eta hamar jo berriak iritsi nintzen, bertatik atera nintzenetik ia lau ordu eta erdira. Ibilbidea luzea egin arren, denbora osoan poliki joateagatik oso fresko iritsi nintzen, indartsu, entrenamendu moduan nuen helburua betez. Bihotz taupadei dagokionez, ba zer esan, ez nuen helbururik bete, baina orain nagoen sasoian gorputza hestutu gabe zein abiaduran ibili beharra dudan ikasi nuen, jejeje.


iruzkinik ez:

Argitaratu iruzkina